Το πιο λυπηρό και μαζί κακομοιρίστικο είναι να βλέπεις τους πολύ καλλιτεχνικούς καλλιτέχνες να μη βολεύονται μέσα στο γήινο κέλυφος και να θέλουν την επισήμανση της ιδιαίτερης φύσης τους διακαώς. Τους βλέπεις στο αναγεννησιακό κέντρο της πόλης να περπατούν ηχηροί και φορώντας ρούχα που και απόκριες θα το σκεφτόσουν να τα φορέσεις.
Προχωρούν με θόρυβο και προβαρισμένη χορογραφία.
Μιλούν δυνατά. Ανυπόφορες ψηλές νότες. Βόηθα παναγιά μου.
Είναι λίγο απ' όλα, αλλά με υστερία και άγνοια.
Φορούν γυαλιά και ας μην έχουν "βλαμμένα μάτια".
Νομίζουν ότι κάνουν κάτι πολύ θεάρεστο. Χαμός δηλαδή.
Φεύγουν μακριά από την πραγματική ζωή. Αναμασούν ατάκες που δεν καταλαβαίνουν.
Μιλούν άσχημα ελληνικά. Της ντροπής.
Κρώζουν, σαν να πλάστηκαν από κάτι παραγιούς της φύσης.
Το είπε ο Σαίξπηρ και καθάρισε.
Νατάσα Χανιώτη
