Αναρωτιέμαι συχνά γιατί σκοντάφτουμε συνεχώς στα ίδια πρόσωπα. Γιατί τις σεζον, θερινές και χειμερινές, τις μονοπωλούν οι ίδιες φάτσες, οι ίδιες φωνές, το ίδιο παρασκήνιο, τα ίδια γκρούπις, τα ίδια τρανά λόγια.
Δεν μπορούν όλοι οι ηθοποιοί να είναι στην πρώτη γραμμή, εννοείται, πού ζούμε; Και δεν είναι όλοι με εσωτερικό υλικό. Αλλά το προσκήνιο θέλει μόνο ταλέντο; Δηλαδή το διαβατήριο για την πρώτη γραμμή, για την ομαλή πορεία στον χώρο, για πράξεις της προκοπής είναι μόνο το ταλέντο;
Προς τα πού να κοιτάξω και ποιον να ρωτήσω; Πείτε μου γιατί δεν ξέρω την τύφλα μου.
Στα Φεστιβάλ ο τάδε, η τάδε, η ταλαντούχα νεαρή τάδε, ο χιλιοταλαντούχος τάδε. Στοπ. Στα "φιντάνια" οι ίδιοι γερόλυκοι.
Και κάπου στο βάθος, η ίδια διαχρονική γαλαρία που κρώζει φωνήεντα θαυμασμού. Πηγαδάκια που αναμασούν τις ίδιες ανυπόστατες φράσεις.
Και υπάρχουν στο πλήθος τόσοι άνθρωποι που, αν πέσει λίγο φως πάνω τους, οι "φωτισμένοι" αυτού του παρόντος θα πηδήξουν πρόθυμα στον Καιάδα.
Σιγουρότατα.
Νατάσα Χανιώτη
