Το κείμενο αυτό μπορεί να είναι μια συνέχεια εκείνου του κειμένου που αναρτήθηκε τις προάλλες και μιλούσε για τις δημόσιες σχέσεις, μπορεί όμως και να μην είναι.
Χαμένη στη γραφικότητα της ιδιοσυγκρασίας μου, όταν απορώ, απορώ με όλες μου τις δυνάμεις. Απορώ. Γιατί δεν αφήνω τον εαυτό μου να μάθει, να εκπαιδευτεί, να συνηθίσει, να θεωρεί δεδομένη την καφρίλα και να την προσπερνά με στυλ.
Δεν μπορώ, λέμε!
Περπατούσα στο Θησείο και αλληθώρισα στη θέα τεσσάρων φίλων που αγαπιόντουσαν, που ο ένας ήταν συνειδητή επιλογή του άλλου. Προσπαθούσα να βρω συνώνυμα του συγκεκριμένου γέλιου, των συγκεκριμένων μορφασμών, των προσφωνήσεων κτλ.
Και όλα αυτά γιατί μεγαλώνουμε και συνειδητοποιούμε. Είσαι δημοσιογράφος, είναι ηθοποιός. Π.χ. Πόσο απροβάριστα σε γλείφει για μια θεσούλα στις πυκνές σου παραγράφους! Πόσο, ρε παιδί μου! Και δεν ξέρεις, αν πρέπει να λυπηθείς ή να σιχτιρίσεις.
Η να ξεράσεις (συγγνώμη) πάνω στην "νταβραντισμένη, σάπια αγάπη" που εκλύει η δήθεν φιλική προσέγγιση.
Αλλά επειδή αύριο ξημερώνει άνοιξη και ποιήση μαζί, ως εδώ.
Ως εδώ.
Νατάσα Χανιώτη
