Γράφω και γκρινιάζω σήμερα με αφορμή κουβέντα που πήρε ο αφτί μου κατά λάθος μέσα σ’ ένα βαγόνι της κόκκινης γραμμής του μετρό, όπου μια φιλενάδα έλεγε στην άλλη φιλενάδα, για μια γνωστή τους που όλο σε κάτι υπόγεια (!) πάει, σε κάτι θέατρα μικρά, με καρέκλες, λέει, που είναι άβολες και βλέπει έργα βαριά, κουλτουριάρικα με ηθοποιούς που ποτέ δεν είχε ξαναδεί στη ζωή της. Και ακόμη, η μία φιλενάδα, λέει, στην άλλη ότι δυο φορές έκανε το λάθος και την άκουσε τη γνωστή και πήγε στο θέατρο μαζί της και δεν το ξανακάνει, και αν θέλει το καλό της , τη συμβουλεύει να μη τη συνοδεύσει (τη γνωστή) ΠΟΤΕ σε παράσταση.
Με αφορμή την κουβέντα των κοριτσιών, σκέφτηκα: «Εγώ ,πόσες παραστάσεις δεν είδα επειδή κάποιος μου είπε ένα κακό σχόλιο ή επειδή νόμιζα πως ο τάδε που είχα να τον δω να παίζει από το ’97 και δεν ήταν καλός και άρα τόσα χρόνια μετά αποκλείεται να έχει βελτιωθεί, ή δεν μου άρεσε ένας συντελεστής και ακύρωσα ολόκληρη την παράσταση. Πόσες παραστάσεις αριστουργήματα μπορεί να έχασα επειδή φτιάχνω κουτάκια και μέσα βάζω ανθρώπους και έργα και είδη;»
Αυτή η πόλη έχει θέατρα πολλά. Πάρα πολλά. Και παραστάσεις πολλές. Πάρα πολλές. Ας είμαστε ανοιχτοί, ας δοκιμάσουμε να γίνουμε κοινό πολλών ταχυτήτων. Να το καλλιεργήσουμε το γούστο μας, σύμφωνοι, να το φροντίσουμε. Αλλά ας είμαστε πρόθυμοι να δούμε πολλά. Και διαφορετικά. Όσο πιο καλό το κοινό, τόσο καλύτερο το θέατρο.
Σ.Μ.
Μ. Τετάρτη 8 Απριλίου 2015
