Όταν άκουσα ότι αντικαταστάθηκε
ο Δημήτρης Μοθωναίος λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Vitrioli» και έχοντας ήδη κάνει 21 πρόβες στεναχωρήθηκα. Αθώα, παιδική λύπη ίδια με τη λύπη που ακολουθεί ένα μάλωμα, μια αγριάδα, μια αλλαγή πορείας της σαΐτας που ενώ τη βλέπεις να κατευθύνεται ευθεία όλο δύναμη ξαφνικά χάνει ύψος και πέφτει στη γη. Κάποιος είπε ότι ο ηθοποιός αρρώστησε, όχι σοβαρά, θύμα της εποχιακής αδυναμίας. Μα καλά δε θα αργήσει να αναρρώσει, σκεφτήκαμε. Σήμερα διάβασα το εξής: "Ο πρωταγωνιστής βρέχεται τρεις φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης με κρύο νερό φορώντας φανελάκι και πουλόβερ. Προτού ξεκινήσουν οι πρόβες ο σκηνοθέτης τού είχε ζητήσει να κρεμαστεί ανάποδα από το ταβάνι για 15 λεπτά, αλλά εκείνος δεν το δέχθηκε. Στις τελευταίες πρόβες (8-9 Μαρτίου) ο Μοθωναίος κρύωσε και ανέβασε πυρετό. Πήγε στον γιατρό και εκμεταλλεύθηκε το διήμερο (10-11/3) για να συνέλθει ώστε να μπει στις γενικές πρόβες απύρετος. Όταν ο πρωταγωνιστής ζήτησε από τον σκηνοθέτη, αν είναι δυνατόν, να μην ξαναφορέσει το φανελάκι κάτω από το πουλόβερ την ώρα που βρέχεται, ώστε να μη στεγνώσει πάνω του το ρούχο, ο Ολιβιέ Πυ αποφάσισε ότι «κάτι τέτοιο σημαίνει αλλαγή σκηνοθεσίας, άρα και διακοπή της συνεργασίας». Στο τέλος ζητήθηκε από τον ηθοποιό να παραιτηθεί «ως μη ικανός να αντεπεξέλθει στον ρόλο». " Ο Δημήτρης Μοθωναίος με το κρύωμα να γίνεται ισχυρό ένιωσε έτσι όπως θα ένιωθε αυτός που την ανθρώπινη ιδιότητα την έχει πάνω πάνω.
Το πιο ογκώδες, αιωνόβιο επίθετο που στέκεται με περηφάνια πλάι στο ουσιαστικό Τέχνη είναι «Ανθρωποκεντρική». Παράγεται από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Δεν γίνεται ο ηθοποιός να τρέμει στις ταχύτητες του έντεχνου ίλιγγου χωρίς φροντίδα και μέριμνα, όταν ο στόχος είναι η ευεργετική κινητοποίηση ενός κόσμου που ψάχνει διακαώς την εξημέρωση. Γιατί ο ηθοποιός να ζει τη ζαλάδα του οξύμωρου; Ν’ αντιμετωπίζεται ως ύπαρξη αήττητη, με ακραίο ανοσοποιητικό, ακούραστο σώμα και ευρύχωρη ψυχή. Κύριε Ολιβιέ , εγώ θα έβαζα τα κλάματα και θα έπεφτα στα μαύρα πανιά. Και τα μαύρα πανιά στους ευαίσθητους ανθρώπους δεν έχουν τελειωμό. Έχω μερικά από αυτά, από χθες που άπλωσα το χέρι μου να κόψω ένα φουντωμένο κλαδί κάποιου δέντρου που δε γνωρίζω το όνομά του και κάποιος αγενής και σκοτεινός τύπος μου είπε ότι θα μου κόψει τα χέρια από τη ρίζα. Όχι από φιλικά αισθήματα προς το περιβάλλον. Αυτό το κατάλαβα. Δεν πρόλαβα να ακουμπήσω το κλαδί. Και δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση από αυτή που δεν έγινε ποτέ πράξη και έμεινε να κινείται στα όρια του μυαλού…
