Λύπη και ντροπή. Σφράγιση, λουκέτο. Κακές λέξεις. Τη στιγμή που η σεζόν αφήνει την τελευταία, ταλαιπωρημένη της πνοή, τη στιγμή που ηθοποιοί, σκηνοθέτες και εργαζόμενοι στο χώρο του θεάτρου βάζουν ένα «τικ» στο κουτάκι που λέει «Πηδήσαμε τρεις εποχές, φθινόπωρο, χειμώνα, άνοιξη» πάμε να δούμε τι μας περιμένει παρακάτω. Γιατί πριν από αυτόν τον περιβόητο έλεγχο πόρτα πόρτα δε έγινε έλεγχος ζωής; Γιατί καλοί μου νομολάτρες δε σκεφτήκατε ποτέ να ελέγξετε την ποιότητα ζωής και τις κυψελίδες του οξυγόνου των τόσων και τόσων ανθρώπων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα επιβεβλημένα νέα δεδομένα; Τι θα κάνουμε; Θα περικυκλώσουμε τους ψυχρούς εκτελεστές με τους μαύρους σηκωμένους γιακάδες, θα γίνουμε πολλοί και θα τους ξεμπροστιάσουμε ως υβριστές του υπέργειου κόσμου.
Τίποτε άλλο δε μένει. «Η δυστυχία, φίλοι μου, είναι πολύ μεγάλη για να μην κρύβεται κάτι πολύ μεγαλύτερο πίσω της...»
ΧΡΥΣΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
