«Δώσε σφαλιάρα στον εγωισμό σου και σε όλες τις αρχές που σε διδάξανε
στη σχολή ή στο σπίτι σου ή απέκτησες από μόνος σου! Μην σκέφτεσαι σαν καλλιτέχνης δήθεν τάχα μου, και επιτέλους ξέχνα την μικροαστική σου αντίληψη ότι σ' αυτή την δουλειά το πιο σημαντικό πράγμα είναι το ΤΙ ΠΑΙΖΕΙΣ και το ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΕΣΑΙ... Έλα μου τώρα μ' αυτά μεταξύ μας, εδώ κάποιος προσφέρει επιτέλους το ενδεχόμενο -έστω- δουλίτσας...» γράφει στη σελίδα του στο φέισμπουκ ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Ασπιώτης, ένας ταλαντούχος άνθρωπος με μυαλό και ευαισθησίες. Θα μπορούσαν να είναι πιο απλά τα πράγματα. Να μη μιλάμε καν για υποκοριστικές δουλειές. Να μη μιλάμε καν για δουλειές που σημαίνουν δουλείες. Θα μπορούσαν όλα να έχουν μια λογική. Βιασμένες ψυχές με σφραγίδα από καμένο σίδερο. Άνεργος 2 χρόνια, άνεργος 3 χρόνια, άνεργος 4 χρόνια. Και στο ενδιάμεσο της ανεργίας, της ημιδουλειάς, της ανασφάλιστης ζωής και της πειθαρχίας στο λίγο και το κακομοίρικο πρέπει να βγαίνεις στη σκηνή και να είσαι και καλός και να πείσεις τον κόσμο να μείνει μέχρι το τέλος στις θέσεις ακριβώς απέναντί σου. Και δε λέω, ναι η Τέχνη υπάρχει και η παρόρμηση είναι πέρα από λεφτά, χαρτιά, λογιστές και σταγονόμετρα. Αλλά να μην γίνεται κατάχρηση της εγγενούς αυτής κατάστασης. Να μην γίνεται «ευκαιρία για αφαίμαξη» ο άνθρωπος που συν τοις άλλοις πρέπει να ζήσει και να υπερπηδήσει τα καθημερινά βιοποριστικά βραχάκια. Φαντάσου να μην υπήρχε ούτε για αστείο το κομμάτι εκείνο της διαδρομής που πρέπει να μετρήσεις τις κλωτσιές και να κάνεις δυσκολεμένο βάδισμα ανάμεσα σε πτώματα και ερπετά. Φαντάσου να είχε δουλειά όλος ο κόσμος..
Χρύσα Φωτοπούλου
