Μουσικοθεατρική παράσταση είναι καταχωρημένη.
«Πάντα ροκ μόνο η Βέμπο». Το δεύτερο συνθετικό δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και η σκηνοθεσία. Μια καλλίφωνη και μουδιασμένη ερμηνεύτρια η Κατερίνα Ρανιέρη, ζωντανή ορχήστρα και χορευτές από τη σχολή της Μαρίας Ιωαννίδου (Φρέντυ) Γερμανού. Θέατρο Ορφέας (πρώην Χατζηχρήστου), εισιτήριο πάνω από 15 ευρώ. Μέσα εγκατάλειψη (παγωμένη μούχλα και βρώμικα καθίσματα, προχειρότητα και κακό ριζικό). Οπτικοακουστικό υλικό του ποδαριού και του πρώτου αυτονόητου επίπεδου. Πώς περίμεναν να γεμίσει ένα τέτοιο θέατρο, όταν έχουν προηγηθεί παραπλανητικοί τίτλοι και παχιά λόγια; Τρύπιες υποσχέσεις και τρύπια καθίσματα; Και η τιμή ακατέβατη. Ούτε καν τις «λαϊκές μέρες». Ούτε μια γενναιόδωρη σημείωση για τους άνεργους και τους νέους. Καλά, εντάξει δεν αξίζει τον κόπο. Δεν ασημώνεις το «άρπα κόλλα» ούτε γι’ αστείο. Να το θυμάσαι από εδώ και πέρα: οι παραστάσεις που μνημονεύουν εύθυμα (επίρρημα) πρόσωπα που υπάρχουν πέρα από μνημόσυνα και μακρόσυρτα κείμενα μεγαλοπρέπειας ή θα είναι βουτηγμένες στην ψευτογκλαμουριά ή θα τσαλαβουτούν στην προχειρότητα και τη μιζέρια. Την ενδιάμεση αλήθεια, σεμνότητα και απλότητα δε θα την πλησιάσουν. Γιατί οι εμπνευστές τους δεν έχουν αυτά τα τρία. Αλήθεια, σεμνότητα και απλότητα.
ΧΡΥΣΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
