Απωθούμαι από αυτούς που μιμούνται,
τους μοσχαναθρεμμένους της προβολής, από τα παχιά λόγια και την αντίληψη της θεατρικής τέχνης ως προέκταση της τηλεοπτικής, πανάλαφρης μακρηγορίας. Λοιπόν, στο «Μια τρελή, τρελή σαραντάρα» ούτε ουρές σταματούν την κυκλοφορία «όξω από το Μικρό Παλλάς στο Λιβάδι», ούτε για αυτόφωτη πρωταγωνίστρια μιλάμε, ούτε για «κλίμα εποχής». Η Βλαχοπούλου είχε ένα κωμικό φέρσιμο άνευ προηγούμενου που και να μη θες θα το μιμηθείς. Και δεν είναι εύκολη υπόθεση, οπότε πολύ πιθανό να γίνεις αφορμή για γέλιο απορίας και απαξίωσης. Οι κινηματογραφικές μεταφορές στη σκηνή το χουμε ξαναπεί είναι κινήσεις πανικού. Και με φειδώ τα «θαμπώματα» και τα λευκά ψέματα. Α και κάντε κάτι και με το ανεπίκαιρο σύνδρομο που σας δέρνει…
Χρύσα Φωτοπούλου
