Πώς πετυχαίνει κάποιος να πείσει παρουσιάζοντας μια παράσταση
με κεντρικό πυρήνα θέματα που μας αφορούν, μας καίνε θα έλεγα; Μια γρήγορη, προβλέψιμη απάντηση είναι να βρει τις πέντε-έξι αλήθειες, να τις λιανίσει και να μην τις χάσει ποτέ. Μια άλλη, γρήγορη και προβλέψιμη απάντηση είναι να ΜΗΝ ακολουθήσει τους ίδιους, βαρετούς δρόμους. Η «Βλαμμένη», η θεατρική παράσταση που καταγίνεται με κάθε είδους βλάβη που είναι δυνατό να υποστεί η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση θα μπορούσε να είναι η πιο άρτια πολιτική κραυγή στην Οδό Καλλιρρόης και να τα πάρει και να τα σηκώσει όλα σαν σίφουνας αναγκαίος. Δεν έγινε κάτι τέτοιο γιατί όλα στήθηκαν πάνω στα ίδια τσιμενταρισμένα επίπεδα. Στην προσπάθεια για διαφοροποίηση, αλλά και στην άγνοια ότι το «πάτωμα» είναι σαθρό και η πτώση μέσα στις πιθανότητες.
Πόσα πράγματα μπορούν να ειπωθούν από την καλλιτεχνική ανθρωπότητα δε φαντάζεται κανείς. Αυτοί που πιστεύουν στην αφύπνιση και τη ζωή μπορούν να γράψουν κείμενα, μπορούν να τα διαβάσουν σε δρόμους και πλατείες, να τα γράψουν στους τοίχους, να κάνουν θέατρο στα σκοτάδια και τις απλησίαστες γειτονιές, να έρθουν στο ίδιο ύψος με τον κόσμο. Να πουν «είμαστε όλοι μαζί». Κάτι άλλο, κάτι άλλο. Και άσε το κόστος και τα βρωμολεφτά. Αν δεν έχεις εσύ, δεν έχω και εγώ. Έτσι είναι.
Χρύσα Φωτοπούλου
