Η βαρετή ζωή -που δεν κυλάει- στα σχολεία έχει βαρέσει κόκκινο.
Καμία μαζική εξόρμηση στο θέατρο το χειμώνα. Και είχαν τόσες επιλογές γαμώτο οι δάσκαλοι, οι καθηγητάδες, οι λυκειάρχες και οι γυμνασιάρχες. Κείμενα της Άλκης Ζέη υπάρχουν σε αρκετές σελίδες, ούτε σκέψη να περάσουν από «Τον Πέτρο» στο Rex.
Η «Ελένη» του Ευριπίδη στην Τρίτη γυμνασίου και σε παράλληλο χρόνο στην σκηνή. Με τίποτα. Εκεί καθηλωμένοι έφηβοι να ακούν παπαγαλιστές θεωρητικούρες για την τραγική ηρωίδα που στο τέλος της χρονιάς θα την έχουν «θάψει» γιατί όπως λένε «χεστήκαμε για τα ξέκωλα». Έχει ακουστεί και το ανατριχιαστικό από «δημόσιους» δασκάλους: « Όσο κόβονται οι μισθοί, τόσο θα αδιαφορούμε». Χαμένες, κενές ώρες. Θυμάμαι πριν 12 χρόνια, σε περίοδο προαγωγικών εξετάσεων, ένα βράδυ πήγα μ’ έναν φίλο μου μέχρι το Κάστρο, να πάρουμε αέρα. Ιούνιος μήνας και καύσωνας. Ακούσαμε ήχους πρόβας και ανεβήκαμε τα σκαλιά από περιέργεια. «Ιφιγένεια» με την Αγλαΐα Παππά. Μείναμε αρκετή ώρα, απορημένοι και με ανοιχτό το στόμα. «Αυτά έλεγε το βιβλίο»;
Μετά δυο μέρες γράψαμε «Ιφιγένεια». Και εννοείται σκίσαμε, «τσοντάροντας» μέσα και την εμπειρία της πρόβας. Εμ τι!
Χρύσα Φωτοπούλου
