Διάβασα σήμερα κάτι που ήδη ήξερα ή μάλλον κάτι
που η συνείδησή μου θεωρεί αυτονόητο. «Ακέφαλα και ρημαγμένα» ορισμένα περιφερειακά θέατρα. «Σύμφωνα με τη Διεύθυνση Θεάτρου και Χορού της Γ.Γ. Πολιτισμού, ακέφαλα παραμένουν τα Περιφερειακά Βέροιας, Βόλου, Ιωαννίνων, Καλαμάτας και Κομοτηνής.» Η λέξη ρημαγμένα μου θυμίζει παρατημένους κήπους με φυτρωμένα γαϊδουράγκαθα. «Ποιητικούρα» θα πείτε, αλλά το ρημαδιό σ’ αυτό το μοτίβο γυροφέρνει.
Η τύχη των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ είναι αφημένη στην ευχέρεια των Δήμων. Πόσο μερακλήδες είναι οι δήμαρχοι ώστε να μην αφήσουν να ξεπνοήσει ένας θεσμός που είναι αναγκαίος για τις αποκεντρωμένες περιοχές; Αν δεν είναι μερακλής και είναι διαθέσιμος μεν, μίζερος δε (ο Δήμος) και επιβάλλει (τελείως ενστικτωδώς) ρεπερτόριο που «να τα φέρνει» τότε… Γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που δηλώνουν κουβαρντάδες, αλλά θέλουν πάση θυσία να κάνουν απόσβεση με κάτι «πώς να το πούμε; χμ εμπορικό! Κάτι που να το θέλει ο κόσμος με τα 1000!»
Από πού να το πιάσεις;
Είναι δυνατόν να είναι χαλασμένος ο κεντρικός μηχανισμός και εμείς να κοιτάμε να «γιατροπορεύσουμε» τα δώθε και τα κείθε;
ΥΓ Καλέ μου θεούλη (τους) κάνε να μην περάσουν στις χερούκλες των Δήμων και τα σχολεία! Μ’ έπιασε μια παγωμένη φοβία..
Χρύσα Φωτοπούλου
