Την ταυτότητά μας μάς τη δίνει η μάνα μας.
Και την τυπική και την ουσιαστική. Κανένα άλλο πρόσωπο δε διαμορφώνει το σχήμα μας, τη χροιά της φωνής και την χρονική παραμονή στη ζωή όσο ο άνθρωπος που μας γέννησε. Ο Γκιγιόμ είναι μπερδεμένος. Ο Γκιγιόμ δεν ξέρει προς τα πού να στραφεί. Γυναίκα; Άνδρας; Ή ανδρόγυνο πλάσμα με τη μία φύση να καταβροχθίζεται λαίμαργα από την άλλη φύση. Για όλα φταίει η μάνα.
Ο στενάχωρος κόσμος της και το μονοπώλιο του ενδιαφέροντος. Η σκηνοθέτης της παράστασης που ανέβηκε στο Ι.Μ.Κ «Γκιγιόμ γλυκιά μου» Μαριάννα Κάλμπαρη έστησε όντως μια παράσταση που μπορούσες να παρακολουθήσεις χωρίς δυσανασχέτηση, αλλά έπεσε δυστυχώς (σαν να είναι αυτή η παγίδα Παγιδάρα και για τον πιο ικανό) στη διαχρονική παγίδα που θέλει οι όποιες παρεμβάσεις στο κείμενο να γίνονται με σκοπό τη μεγέθυνση και κατάδειξη νοημάτων που ενδεχόμενα οι συγγραφείς να θέλουν να συλλάβουν οι κεραίες τους θεατή όχι αμέσως, αλλά κατά τη «χώνεψη». Γιατί ο υπαινιγμός κρύβει την σοβαρότητα της αφαίρεσης (που είναι και το ζητούμενο) ενώ η καταφανής έκφραση των πάντων καταλήγει να είναι η αρχή ενός αναγκαίου χιούμορ που εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε χάχανο. Δεν έπρεπε…γιατί το κείμενο είναι εξόχως αρτιμελές.
Χ.Φ
