Χωρίς το φως των κεριών και όλα ήταν σαν παγωμένη
εικόνα μελαγχολικού κάδρου. Καθορισμένα όλα από τον ίδιο. Η παραμονή του στο σκηνικό που δεν πλαισίωσε καμία πρεμιέρα. Και αυτός με ήρεμο πρόσωπο, αλλά σίγουρα με θυμό που οι ζωντανοί δεν μπορούν να συλλάβουν. Θυμός γιατί ο χρόνος που κυνηγούσε δεν του έφτασε. Παλιοχρόνος. Αυτόν τον άνθρωπο τον αποχαιρέτισε αμέτρητος κόσμος. Δικαίωμα. Όταν αγαπάς και θαυμάζεις και δένεσαι και ταυτίζεσαι, υποφέρεις και είπαμε οι ασπασμοί πριν το τέλος είναι ό,τι πιο άγριο. Η μορφή από εκεί και μετά υπάρχει στους μικρούς τόπους της μνήμης και των φωτογραφιών (ακόμη εκτυπώνω τις φωτογραφίες. Να μπορώ να τις αγγίζω). Αντίο του είπαν και άνθρωποι γνωστοί, πασίγνωστοι. Που μπαινοβγαίνουν σε γυάλινες οθόνες με την ιδιότητα του πολιτικού με περίλυπο μνημονιακό ή κρυφομνημονιακό ύφος που λες «αποκλείεται αυτή η κακοφωνία να μπορεί να γίνει μύστης έστω και για 1 λεπτό».
Τι σχέση έχουν αυτοί οι κύριοι με την τέχνη και συγκεκριμένα με τον Λευτέρη Βογιατζή; Πόσες παραστάσεις του είχαν δει; Πόσες φορές κατέφθασαν στην Επίδαυρο χωρίς να νοιάζονται για το προσωπικό τους κομμάτι; Γνώριζαν για την ενεργειακή δύναμη που έκρυβε η οδός Κυκλάδων; Σιγά να μη. Γλαρώνουν το μάτι, λένε και δυο –τρία λυπητερά τσιτάτα και καθαρίζουν. Οι άνθρωποι της αντίπερα όχθης. Που «πονούν» για τον πολιτισμό το φλεγόμενο 20ημερο πριν την αναμέτρηση. Μετά κόψτε όλοι το λαιμό σας με έναν γυαλί. Πέθανε ένας άνθρωπος που δε δέχτηκε τη μετριότητα της μοίρας μας. Μίλησαν για το μέγεθος της απώλειας οι πολέμιοι κάθε αναγκαίου πνεύμονα. Νομίζω ότι αν δεν ήταν συνεσταλμένος άνθρωπος, θα το απαγόρευε ρητά.
9 Μάη. Ο καιρός άλλαξε. Παγωνιά από χθες..
Χρύσα Φωτοπούλου
