Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε πιο
βρώμικο και χυδαίο από αυτό που συνέβη στην Αθήνα και αφορά σε ένα μικρό αγόρι που έπεσε θύμα ανδρών μαυροντυμένων με ξέχειλη την ανδροπρέπεια, αναβλύζοντα τον φασισμό. Εγκληματίες σε πρωτεύουσα χώρας. Λίγα μέτρα από τη ζωή. Χαράσσουν με μπουκάλι μπύρας ένα παιδί από το Αφγανιστάν. Το κράτος δεν αγαπάει τίποτα. Γιατί είναι απολίτιστο. Συνέβαινε και χθες. Συμβαίνει τώρα. Αυτόν τον Μάη. Όποια λάμψη και να ξεφύγει από τις θεατρικές αίθουσες, τις μουσικές σκηνές, τα μουσεία και τα σχολεία σβήνει σε 30 δευτερόλεπτα γιατί εκεί έξω κάνει φασισμό. Δεν προχωράς. Δεν προχωράμε. Υποστήριξη, αν υπάρχει, τη θέλουμε; Θέλουμε την υποστήριξη αυτών που αφήνουν τους βαρύμαγκες τραμπούκους να «γαζώνουν» και να «χαρακώνουν» αβέρτα χωρίς τσίπα και ιστορική συνείδηση; Όχι δεν την θέλουμε. «Από τη στιγμή που ο άνθρωπος καταλάβει ότι έχει ένα μερίδιο ευθύνης στα πράγματα συνειδητοποιεί ότι είναι ο ίδιος ένα μέρος της λύσης και οφείλει να πάρει θέση στα πράγματα.». Κόβει τα πόδια η κατάντια. Η πνευματική κατάντια. Καλοσκέφτεσαι και λες σκέφτομαι την ψυχή μου σε μια χώρα που μαχαιρώνει ό,τι εξέχει. Και ο 10χρονος, Αστέριος Ρέυνικ, μαθητής του 2ου Δημοτικού Σχολείου Λιτοχώρου είναι ο νικητής του διαγωνισμού Doodle 4 Google. Ζωγράφισε έναν τεράστιο ήλιο, μια μπλε θάλασσα και ένα μικρό καράβι με μια σημαιούλα στην άκρη. Ο ήλιος μπορεί να κρυφτεί μόνο από το κόκκινο της ζωής χρώμα. Τα μαύρα πανιά με τα οποία θέλει να τον σκεπάσει η εξουσία της χώρας μας θα καούν. Είναι της μοίρας γραφτό.
Χρύσα Φωτοπούλου
