Δεν ξέρω, αν διδάσκεται η αντίσταση στην ασχήμια.
Ξέρω όμως ότι είναι αναγκαία. Η Αντίσταση. Δεν ξέρω, αν συνάδει με την ανθρωπιά η τάση αποκλεισμού που με χαρακτηρίζει- τώρα πια πιο έντονα- ανθρώπων που εκπνέουν το τίποτα του κενού. Δε με νοιάζει. Μιλούν τραγουδιαρέοι επειδή δεν μπορούν να κρατήσουν άλλο μέσα τους τον πόθο που καίει σωθικά και ρουθούνια και είναι μαύρος, κατάμαυρος. Οσμή σάπια. Χώρος σκουπίδια. Επάγγελμα διασκεδαστής. Υποστήριξη: να ‘ ναι καλά τα αποθέματα του λυγμού που έχει καβάτζα ο Έλληνας που δέχεται τα πάντα αρκεί να του κλείσεις το μάτι με συνενοχή και να του κάνεις χώρο στο ταμπούρι. Μιλούν όλοι όσοι ξέρουν ότι θα μαζέψουν κάμποσα «ναι», όσοι ήταν «ο κοσμάκης» και πια είναι η νεοπλουτοφάρα της απόλυτης ακινησίας.
Η πλευρά του σκουπιδότοπου έχει «ακραία καιρικά φαινόμενα», νεκρολούλουδα πίστας, φάλτσα αλυχτίσματα, συμπόρευση με φίδια που σέρνονται και κόσμο αρκετό να κοιτάει, να ακούει και να καταπίνει. Αντιστάσου, Κατάστρεψε ό,τι θολώνει το τοπίο. Κάποτε κάποιος σ’ ένα δρόμο του Παγκρατίου φώναξε στον Μάνο Χατζιδάκι : «Φασίστα!». Ο Χατζιδάκις πλησιάζει ήρεμα την παρέα και ζητά να φανερωθεί αυτός που τον αποκάλεσε φασίστα. Δεν απάντησε κανείς. «Αποδέχομαι τον χαρακτηρισμό αρκεί αυτός να με διαφοροποιεί από εσάς». Αναφέρω το περιστατικό γιατί ο Χατζιδάκις σημαίνει ομορφιά έτσι και αλλιώς, αλλά και για να συμφωνήσουμε ότι το πρόβλημα αυτού του τόπου είναι ότι μια ζωή έστριβε για να μη βρεθεί στον ίδιο δρόμο με όσους βοηθούσαν την ανθρωπότητα από στάση και όχι από συμφέρον.
Χρύσα Φωτοπούλου
