Η Μαριανίνα αναρτά στον «τοίχο» της ένα κείμενο
με μια υποσημείωση δική της που στάζει οργή. Αμέσως δίνω εντολή στον αργοκίνητο υπολογιστή μου να με «βοηθήσει» να το διαβάσω. Γονιός πήγε μέχρι το σχολείο (που προφανώς πηγαίνουν τα παιδιά του) να διαμαρτυρηθεί στη διευθύντρια επειδή δίδαξε η δασκάλα της μουσικής στα παιδιά (Ε’ δημοτικού) τον Κεμάλ του Χατζιδάκι, κατηγορώντας την για ισλαμική προπαγάνδα.
Κάτι να σκεφτώ για να μη χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Να στρέψω τα μάτια μου στη Μαρία, τον Γιάννη, τον Νίκο, τον Οδυσσέα που ζωγραφίζουν με κηρομπογιές μια πορτοκαλί φωτιά να καίει χιλιάδες σβάστικες. Η κάθε ζωγραφιά έχει τα αρχικά τους. Δεν ντρέπονται. Δεν φοβούνται.
Η διευθύντρια μάζεψε τις φωτοτυπίες του Κεμάλ, δήλωσε απογοητευμένη και τόνισε τον στόχο: Αγάπη για την πατρίδα, τόνωση του εθνικού φρονήματος.
Δεν απόρησα ποτέ ούτε για το διαχρονικό «ραγιάς», ούτε για τη «συμμόρφωση», ούτε για τις ευκολοχώνευτες γροθιές. Τα απομεινάρια των καμένων «επικίνδυνων» βιβλίων δεν τα αφομοίωσε καμία γη.
Κάποτε θεώρησαν επικίνδυνο τον μπαμπά μου για τη συμμετοχή του σε απεργία διαρκείας των εκπαιδευτικών. Πρόσφατα μου έγινε υπόδειξη από γονιό να μη διδάξω τις τελευταίες σελίδες της ιστορίας γιατί είναι γραμμένες από «ιστορικούς που είναι κομμουνιστές».
Όσο και αν επιμένω, Κεμάλ, 23 ώρες τη μέρα ότι ο κόσμος αυτός θα αλλάξει, την 24η ώρα βυθίζομαι στον λήθαργό του με κομμένα φτερά και παγωμένο αίμα.
Και δεν είμαι ούτε 30. Γαμώτο!
Χρύσα Φωτοπούλου
