Δε θυμάμαι κάποια πετυχημένη "μεταφορά ζωής"
σε σανίδι, πανί, γυαλί , εδώ στα δικά μας. Θυμάμαι μόνο να παρακολουθώ χωρίς να έχω κενά απορίας και βαρεμάρας τη σειρά για τη Λαμπέτη πριν χρόνια. Είχε πετύχει το δέσιμο. Οι επιλογές, η ατμόσφαιρα, η γλώσσα. Υπήρχε ήδη μια απομαγνητοφωνημένη αφήγηση οπότε είχες την αίσθηση ότι όλο το εγχείρημα το διαπερνάει η αόρατη επίβλεψή της, ότι όλα γίνονται βάση σημειώσεων και ακρίβειας. Σ’ αυτές τις μεταφορές τι επιλέγεις φωτισμένο και τι σκοτεινό; Ταρακουνάς την άγνωστη μεριά του μύθου ή όχι; Απομυθοποιείς με μέτρο ή μυθοποιείς χωρίς έλεος; Ποιος ο στόχος;
Είδα τον «Ελύτη» στη σκηνή και μετατοπίστηκε το κέντρο μου, είδα την «Αλίκη» στο γυαλί και κιτρίνισα από το τόσο ξανθό, είδα την Καραμπέτη- Λαμπέτη (με κοινό τόπο μονάχα το καταληκτικό –μπέτη) και σπάστηκα από την εκκεντρικότητα της ηρωίδας. Τώρα λέει παίζει να δούμε και Μελίνα σε μετενσάρκωση. Όλα αυτά μου θυμίζουν κάτι «λίγο» μπροστά στο «πολύ» της αληθινής στιγμής. Ακριβώς γιατί οι εκάστοτε εμπνευστές τέτοιων εγχειρημάτων χάνουν τη μπάλα σε έναν κυκεώνα αγιοποίησης και εξωραϊσμού του «κακού».
Χ.Φ
