Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το σκουπίδι ανακυκλώνεται.
Η κακοδαιμονία έχει χιλιάδες προσωπεία καβάτζα. Μια συνέχεια της ασυνέχειας και της α-συνοχής. Αν υποστηριζόταν με τόση θέρμη (όση σπαταλιέται στις κακορίζικες επιλογές) «αυτό που μας συμφέρει» , θα είχαμε πετύχει τουλάχιστον μακροημέρευση.
Μεσολαβεί και καλοκαίρι και οι συφοριασμένοι οι προσκυνητές των Δαιμόνων θα ξεκουραστούν και ποιος τους φρενάρει τη λύσσα από Οκτώβρη που θα σέρνονται στα πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου αποκαμωμένοι από το τόσο φως. Έβλεπα πριν μέρες ένα αγόρι, πατημένα 30,(άρτι αφιχθέν από ταξίδι) με μια βαλίτσα στο ένα χέρι και μια φωτογραφική στο άλλο να γελάει μόνο του και να αυτοφωτογραφίζεται ενώ δάγκωνε το εισιτήριο της παράστασης. Πώς το κατάλαβα; Το ‘ χε βγάλει βούκινο ακόμη και σε μας που πίναμε έναν καφέ, απέναντι στη μικρή στοά. Νομίζω ότι φτάσαμε σε ένα ωραιότατο χείλος γκρεμού που μπορούμε πια να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Πέρα από τις επιλογές υπάρχει και ένα αντικειμενικό κριτήριο καθώς και ένας αντικειμενικός καιρός. Ας υπάρχουν, καλά να ‘ναι, τα ανεπίκαιρα στραφταλιστά ανθρωπάκια. Εσείς ανασκουμπωθείτε και μη τους δίνετε τη χαρά να νομίζουν ότι «προάγουν πολιτισμικά ένα λαό βουτηγμένο σε μια κρίση πολύπλευρη. Ένα λαό που πρέπει πού και πού να ξεχνιέται και να το ρίχνει έξω πατώντας το κουμπί του λήθαργου». Αυστηρό ύφος.
Χρύσα Φωτοπούλου
