Κάποτε μια γύρα στον έξω κόσμο
αρκούσε για να βγει ορθό και βάσιμο συμπέρασμα. Τώρα η ρούγα έγινε «τοίχος» και να ναι καλά η λαλίστατη μούγκα που χαρακτηρίζει το 90% των «τοιχογραφιών». Μεσήλικες τραγουδοποιοί, ενδιάμεσοι ηθοποιοί, τριζάτοι «μπλόγκερς» όλοι στην εικονικότητα του φέισμπουκ και του τουίτερ. Και δέκα δέκα τα «στάτους» της συνεσταλμένης εγωλατρείας, πέντε πέντε οι φωτογραφίες από «ψηλά». Και από κάτω οι ταλαίπωροι μυθο-ποιητές να πατούν το λάικ της απόλυτης αποδοχής. Το "είδωλο" 9 στις 10 φορές προτιμά τη σιωπή, δεν παρεμβαίνει σε καμιά συζήτηση, μόνο παρακολουθεί να σφάζονται παλικάρια στην ποδιά του. Κούκλα, κούκλος, θεός, θεάρα, τραγουδάρα, πες τα χρυσόστομε, ευχαριστώ για την αποδοχή.
Αναφέρομαι σε μοναχικούς οδοιπόρους της δόξας και της υστεροφημίας που περνούν εσώκλειστοι χιλιάδες εργατώρες μπροστά σε μια φάλτσα οθόνη-καθρέφτη. Δεν είναι κουσούρι των κοινών γνωστών, είναι κουσούρι όλων μας. Και αυτοί άνθρωποι είναι και ζουν μέσα από την επαλήθευση και την αυλή. Αλλά και η απορία είναι εύλογη. Η ανασφάλεια και το εσωτερικό τρέμουλο μη χαθεί το βάθρο υπήρχαν από πάντα ή τα ενίσχυσε αυτός ο «διάολος», αυτό το «μαραφέτι»; Υπάρχει άνθρωπος που φωτογραφίζεται ακόμη και τη στιγμή που πλένει τα πιάτα στο νεροχύτη. Όταν δεν φωτογραφίζεται, είναι γραφιάς, σκηνοθέτης και στον ελεύθερο χρόνο του παντογνώστης.
Χρύσα Φωτοπούλου
