Ανάθεμα την στραβοπατημένη τέχνη. Δεν του βγήκε, από όπου και να έπιασε τη σβούρα. Και άντε να ζήσεις με το «λίγο καλός» ή με το «μέτριος ηθοποιός». Και άντε να ξεποδαριάζεσαι μερόνυχτα στα σταυροδρόμια της στραφταλιστής λάμψης, δίπλα στα μεγάλα ονόματα της τέχνης σου, μπας και κερδίσεις λίγη παραπάνω μοίρα και ακουστεί λίγο το εύηχο όνομά σου. Όχι κάτι τέτοιο είναι σκέτος κάματος. Θα το δεχτείς; Αλλά αφού δε σου βγαίνει γιατί να επιμείνεις σ’ αυτά τα σύνορα; Γιατί να μην μπορείς να διαχειριστείς το υπερεγώ σου και να θες σώνει και ντε το «μπλέξιμο» αυτό; Αλλά υπάρχει θεός για τους ανθρώπους του «περίπου».
Και τους στέλνει την πιο τρίτης διαλογής δύναμη που λέγεται «ευρώ», «φράγκα». Και τότε ο απεγνωσμένος γίνεται υπαρκτός και μπορεί να ανασαίνει και να κάνει το κέφι του και το κέφι συγγενών και φίλων. ''Αγοράζει'' θέατρα σαν να ‘ναι πατατάκια. Ανακαινίζει «σκηνές». Συμπρωταγωνιστεί με θρύλους. «Μονιμοποιεί» ωραίους . Βαφτίζει στενό του πρόσωπο σκηνοθέτη. Λεφτά έχει ό,τι θέλει κάνει. Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς. Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου δεν λαμβάνει ποτέ υπόψη του το «από εδώ και πριν» του καθένα. Όμορφες φάτσες και ρέον χρήμα και γίναμε όλοι φίλοι στο λεπτό. Δεν είναι ένα ονομαστικό σχόλιο, είναι σχόλιο γενικό. Δεν είναι κακό να δεχτείς μια αδυναμία. Κακό έως επικίνδυνο είναι να μην την παραδέχεσαι και να χαραμίσεις μια ολόκληρη ζωή στη βίαιη εγκατάστασή σου σ’ έναν «τόπο» που δε σε θέλει.
