«Ωχ! Τι κόσμος, γιαγιά!»
«Πατρική τροχοδρόμηση»
Έναν αποκωδικοποιητή επειγόντως…Ή έστω ένα Μπαμπινιώτη, ένα Πατάκη, ένα Τεγόπουλο-Φυτράκη, ότι σας βρίσκεται τέλος πάντων που θα με βοηθήσει να διαπεράσω κάποια ερμητικά κλειστά νοήματα, να υποκινήσω την απόδραση κάποιων άτακτα μπουζουριασμένων σκέψεων, ονείρων, ιδεών ενός φαντασιογενούς μυαλού.
Μήπως υπάρχει ένας φακός με ισχυρή δέσμη, να διαθλάται, να διεισδύει, να ξεγυμνώνει την αλά Μάρα Θρασυβουλίδου στολισμένη επικεφαλίδα;
Βαριάς μορφής τιτλολαγνεία έχει πέσει σαν επιδημία σε κάθε κουλτουροπαρέα που αυθυποβάλλεται ότι θα γράψει ιστορία.
Ιστορία με διανοητικά ανισόρροπες εκτινάξεις και υπνοβατικά παραληρήματα;
Ιστορία του «σωλήνα» κάποιας παρά φύσει σκηνοθετικής συνουσίας;
Πότε πολλά βαρύς και ασήκωτος…ένα μείγμα εντελαμαγκέν Φωτόπουλου και Φέρμα μαζί να πούμε…
Πότε λάγνος και προκλητικός με μια αθώα προστυχιά να κινείται ανάμεσα σε Γκιζέλα Ντάλη και Ζέτα Αποστόλου.
Πότε λαϊκός, λαϊκίστικος, λαϊκατζίδικος, κομμωτηρίου ή νυχάδικου…πέντε κρίκοι ένα τάλιρο με μαλλί της γριάς ή έστω της Νίτσας Μαρούδα.
Πότε τόσο τραγικός που στέλνεις τον τίτλο στην Επίδαυρο και το έργο στη χωματερή.
Εδώ είμαστε…Στην ολέθρια σχέση μεταξύ τίτλου και περιεχομένου. Έχουν καταργήσει και την έννοια της σύμπτωσης. Δεν συμπίπτουν σχεδόν ποτέ.
Μόνο ο Φώσκολος ήταν ακριβής στους τίτλους…Έλεγε «Καλημέρα ζωή» και το εννοούσε. Δεν έμεινε κανένας ζωντανός…και όσοι τυχόν επέζησαν…συνέχισαν στο «Καλημέρα ανεργία»…
Όταν οι τίτλοι χρήζουν υπότιτλων.
