Η εποχή μου δεν είναι τραγουδισμένη
γιατί έξω κάνει ησυχία και "δόξα σοι ο θεός" όλες οι θέσεις είναι κατειλημμένες από φρόνιμους που έφαγαν ξύλο για να είναι φρόνιμοι από στρατιές αξιωματούχων και προβοκατόρων.
Η εποχή πετάει στα πηχτά λασπόνερα όλες τις λέξεις που κάποτε κρατούσαν την κοινή τους έννοια στα χέρια τους εκατομμύρια άνθρωποι.
Η εποχή μου δείχνει τα δόντια της σε ποιητές και "αλλόθρησκους" σε ονειροπόλους και επαναστάτες, διανοούμενους της έμπρακτης ζωής. Σε πρόθυμους ζωντανούς και αρνητές της φθίνουσας δύναμης.
Η εποχή μου παζαρεύει το χώρο που μου αναλογεί. Με πετά σ' ένα στενόμακρο περιθώριο που δε χωρούν ούτε τα άϋλα χρόνια μου. Τίποτα δε χωράει. Με θέλει εκεί στην άκρη. Μας θέλει στην άκρη.
Σιωπή. Δεμένα χέρια, σφραγισμένα στόματα. Γκρι στη φαντασία, μαύρο στις τακτές εκλάμψεις των φωσφορούχων παιδιών.
Η εποχή μου απαγορεύει το "μου" και το "μας". Είναι μόνη της και υιοθετεί επίλεκτα ανθρωπάρια της βραχύβιας μνήμης.
Η εποχή αυτή είναι γραφτό να τραγουδηθεί. Σαν ηφαιστειακή λάβα θα ξεχυθεί το τραγούδι και θα τρέχετε να κρυφτείτε. Και ίσως πεθάνετε από υπερβολική δόση διάχυτης ομορφιάς, αισχρές σαπιο-υπάρξεις!
Όσο πασχίζετε να απανθρακώσετε έναν ολοζώντανο λαό, άλλο τόσο θα εφευρίσκουμε τα πιο κατάλληλα όπλα για την εξόντωσή σας.
Καμία ησυχία. Χαρά και θόρυβος. Το τραγούδι αρχίζει να ακούγεται..
Χρύσα Φωτοπούλου
