"Η μόνη επιλογή που έχουμε με τους ανθρώπους
είναι να είμαστε μαζί τους. Ή να μην είμαστε." γράφει ο εξαιρετικός Χάρης Αττώνης και εγώ του γράφω "συμφωνώ" και βάζω στη σειρά 7 ολόκληρα θαυμαστικά. Η σκέψη του συνοψίζει το απλούστατο της ζωής και του προορισμού. Το σοφό απλούστατο. Αντί αυτού μέσα στις καθημερινές σκόνες και τα καυσαέρια διακρίνεις κανονικότατα μια κακή φωνή μεγατόνων, μια μεθυσμένη υπεροψία και ένα ξερατό μολυσμένων βελών προς πάσα κατεύθυνση που λες αν ζοριστεί και άλλο η κακιασμένη κάστα θα καταπιεί τη γλώσσα της και θα πάει άκλαυτη.
Πώς θα ζούσαμε χωρίς καχυποψία και άχρηστα όπλα; Πώς θα ήταν οι μέρες αν τη θέση του γρουσούζικου σου ξου μου την έπαιρνε η αλληλεγγύη και ο αλληλοσεβασμός; Τι φταίει ; Αυτό που δε βρέθηκε και το θέλαμε πολύ; Και επειδή δε βρέθηκε εκεί στο μέρος της καρδιάς ένα τεράστιο κενό χάσκει και δωσ’ του να συνηθίζουμε τα χούγια της οχιάς και της κάργιας. Όσες φορές φτάνουν στ' αυτιά μου τέτοιοι θόρυβοι νιώθω κάτοικος κανονικού κολαστηρίου με κλειδί, ταυτότητα και χαμηλό προσδόκιμο ζωής. Ελευθερία...
Χρύσα Φωτοπούλου
