Το ρήμα "πουλάω" παίζει να το έχω προφέρει απειροελάχιστες φορές. Δε μ' αρέσει. Έρχονται στο νου μου και κείνα τα "πουλητάρι" και "πουλημένος" που ξεφωνίζονταν στα σχολικά προαύλια και που στοχοποιούσαν τους μπαμπέσηδες και τους τσάτσους.
Στην αρχή και το τέλος του "πουλάω" έχει οριστεί και το πρώτο πρόσωπο της αδικίας. Σε αυτή την χώρα. Σε όλες τις χώρες;
Αντιεμπορικοί άνθρωποι στο μισοσκόταδο χωρίς το δικαίωμα της πρώτης ευκαιρίας. Εμπορικά μουτράκια που μεταβόλισαν όλα τα κολπάκια της πιάτσας και δεν ξεμάκρυναν ούτε πόντο προκειμένου να συμβεί το προοίμιο της δόξας σύμφωνα με τα αρχέγονα μοτίβα.
Σε πιο απλά ελληνικά: Δε με πείθει ότι ο Σάκης Ρουβάς φέτος το καλοκαίρι γίνεται Διόνυσος για 100 λόγους και για έναν παραπάνω. Πόσο πρωτοφανής είναι η προσήλωσή του στο καθήκον ώστε να γίνεται συζήτηση και ο σταρ να ξεχωρίζει από την "αγέλη" σαν να είναι το σπάνιο είδος; Πόσο αποτελεσματικό πολυεργαλείο είναι ώστε από τον τέλειο μονολιθισμό του να περάσει φυσιολογικότατα σε ένα άλλο είδος που απαιτεί την εκμάθηση άλλων κωδίκων καθώς και την προϋπόθεση συγκεκριμένης τριβής;
Η σύνοψη εστιάζεται στο "η κρίση τα έχει κάνει όλα σεληνιακό τοπίο" και προκειμένου να τσουλήσει και το φετινό θεατρικό καλοκαίρι ας ρίξουμε χρυσόσκονη σ' ένα "ευκολάκι" που με λίγη καλή κάλυψη και δυο διανοούμενες πλάτες μπορεί να επιβιώσει και να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά του.
Στην Ελλάδα ζούμε. Το μόνο σύνηθες.
Το μόνο εύκολο.
