Έχω ξαναγράψει ότι η μεσότητα στη "διάνοια" είναι αυτή που κατέστρεψε οτιδήποτε θα μπορούσε να συγκροτήσει ένα νέο είδος γνησιότητας. Γιατί τα όρια είναι δυσδιάκριτα για έναν "ανήσυχο" και φασαριόζο κραυγάζοντα, όταν η μέση λαγοκοιμώμενη νοικοκυρά του δίνει τηλεχειροκρότημα . Γιατί τόσοι άνθρωποι έγιναν το κοινό που έβαλε φωτιά στα μεροκάματα του θιάσου των βαφτίσεων; Τι δαφνόφυλλα μασάτε κύριε Μουτσινά και καίγεστε γι' αυτή την μέση διασκέδαση του κοσμάκη; Και σεις "τζιτζίκια μου άγγελοι" γιατί δυσκολεύεστε να ρίξετε μαύρο στην ταχυφαγία και το χάος που προσφέρει αφειδώς ο μέσος ελαφρολαϊκός του τηλεοπτικού μέσου, της μέσης απαίτησης και της μέσης αντίληψης;
Πήρε το αυτί μου τις προάλλες στο μετρό την κουβέντα μιας μαμάς που προσπαθούσε να πείσει τον γιο της να φορέσει τις μπλούζες που του αγόρασε γιατί "ολόιδιες φοράει και ο Μουτσινάς".
Θα έπεφτα στο χάσμα μεταξύ συρμού και αποβάθρας.
Δεν γλιτώνουμε. Θέλουμε να γλιτώσουμε; Υπάρχουν τρόποι.
Μια κίνηση δευτερολέπτων και οι "απ' το πουθενά" περίοπτοι του κατακαημένου τόπου εξορίζονται στο σπίτι τους.
Και γλιτώνουν από πρόωρο θάνατο όλα αυτά που είμαστε προορισμένοι να κρατήσουμε αθάνατα.
