Η Ντόνα- δεν ξέρω από πού βγαίνει αυτό το όνομα που 10 χρόνια τώρα μου θυμίζει υποκατηγορία Μπάρμπι- είναι η φωνακλού κυρία του πέμπτου ορόφου. Ίσως να είναι 50 ίσως να είναι 35. Ηλικία απροσδιόριστη. Φταίει το γυαλί ηλίου που δεν το βγάζει με τίποτα. Όταν δεν το φοράει το μισοφοράει. Η Ντόνα λοιπόν προχθές το βράδυ έβλεπε-μέχρι το πρωί χωρίς υπερβολή- στιγμιότυπα θεατρικής απογείωσης του Μάρκου Σεφερλή.
Μόνη της. Γελούσε υστερικά και φώναζε "Πες τα ρε όργιοοο". Την παρατήρησα με το αυτί μου. Μόνη έβλεπε Σεφερλή στο pc της και γελούσε και καθάριζε η ψυχή της που την αποστόμωνε ο θεός-Μάρκος. Δικαίωμά της. Δικαίωμα όλων των ανθρώπων που ενίσχυσαν το όνειρο του Σεφερλή να γίνει μία από τις πιο καθιερωμένες πρωτιές της Αθήνας. Ως εκεί καλά. Υπάρχει όμως κάποιο σημείο που θα πρέπει να ανησυχήσουμε; Δηλαδή τώρα που θα μαζευτούν οι κάθιδροι -καλοκαίρι καιρό- θαυμαστές και θα τον αποθεώσουν στον ΣουλεϊΜΑΡΚ μήπως να σκεφτούμε σοβαρά τι φταίει και τεράστιο μέρος του κόσμου περνάει απλώς την ώρα του;
Πάλι θα μου πει η Ντόνα :"Άσε με κουκλίτσα μου, εσύ και τα ακαταλαβίστικά σου" και γω πάλι θα της πω "Κάνε μισό βηματάκι μπροστά με οποιονδήποτε τρόπο. Πάλι και πάλι.
Δεν είναι απίστευτο; Δε λέω αξιέπαινος όποιος κρατιέται ζωντανός, αξιέπαινος ο Σεφερλής, αλλά μην κοροϊδευόμαστε η "προσφορά" του βοηθάει στο "παρκάρισμα". Μόνο αυτό. Οτιδήποτε εμποδίζει την "κινητοποίηση" καλύτερα να "καταναλώνεται" τις πρώτες πρωινές ώρες που έχουμε το χρονικό περιθώριο να του βάλουμε φωτιά μέχρι να τελειώσει η μέρα.
