Διάβασα κάτι που έγινε τον
προηγούμενο μήνα και με έκανε να χαμογελάσω με ευχαρίστηση και να συναισθανθώ με χρονοκαθυστέρηση τους αντιδραστικούς Καταλανούς που υπερσημείωσαν ότι δε γουστάρουν ούτε τον διάδοχο του Θρόνου, Φελίπε ούτε τη Λετίθια σε χώρους όπου συνυπάρχουν φιλότεχνο κοινό και ηθοποιοί. " Το πριγκιπικό ζεύγος εισέπραξε τη δυσφορία των Καταλανών για σκάνδαλα και μάλλον δεν απόλαυσε την όπερα του Ντονιτσέτι «Το Ελιξίριο της Αγάπης". Πάντα θα συμβαίνει αυτό.
Εκεί που μόνο Τέχνη και Ζωή συντελούνται δεν επιτρέπεται η είσοδος σε κακούργους και σε κουρέλια. Σαν να το έχω ξανακούσει. Σαν να υπαγορεύεται από το παγκόσμιο δίκιο. Στα Θέατρα, στους ανοιχτούς χώρους και όπου υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν για πολιτισμική αθανασία, εκεί εκφράζεται πιο καθαρά και ξάστερα από οπουδήποτε αλλού η εναντίωση, η διαφοροποίηση από τη διεφθαρμένη λογική της απανταχού -και καλά φιλότεχνης- μπουρζουαζίας.
Θυμάμαι πέρυσι ή πρόπερσι στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας ότι με την είσοδο της Νάντιας Κ. (Πασοκική Βουλευτίνα με σχέση εξάρτησης με Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα) σηκώθηκε κύμα φωνής, σκόνης και διωγμού που -λόγω της άρνησης της βουλευτίνας ν' αποσυρθεί- κορυφώθηκε με εκσφενδονισμούς δοχείων με ελιές Καλαμών (υπήρχε ανάλογη έκθεση στο φουαγιέ του θεάτρου).
Και όποιος πει "Κάτω η βία", έχω απάντηση. Οπότε μη με προκαλέσετε. Πλιζ..
Χρύσα Φωτοπούλου
