Νομίζω ότι το πώς αντιλαμβάνεται κανείς τη θέση του ή μη στον παραγωγικό ιστό δείχνει κατά ένα μεγάλο ποσοστό και το πόσο αντικειμενικά έχει αντιληφθεί το περιβάλλον του. Τυχαία σε κάτι διαβάσματα εντόπισα ένα από τα πιο συχνά λάθη σε προφορικό και γραπτό λόγο, το περιβόητο "υπέρ του δέοντος" αντί του σωστού "υπέρ το δέον". Κοιτώντας καλύτερα είδα ότι το λαθάκι που ξέφυγε από τους πάντες ήταν μέσα σε κουβέντα της Τζένης Θεωνά, η οποία μεταξύ άλλων έλεγε ότι αν μείνει άνεργη θα το πάρει προσωπικά, θα συνθλιβεί, θα νομίσει ότι κάτι δεν έκανε σωστά.
Και εγώ έκανα δύο σκέψεις τα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα. Αυτός που είναι στον κόσμο του δεν πα να σείεται συθέμελα το σύμπαν, δεν αντιδρά ούτε με άνοιγμα ή κλείσιμο βλεφάρων. Το προσωπικό του τέμπο δε θα το συγχρονίσει με τα υπόλοιπα για κανένα λόγο. Δεν της έχει πει κανείς ότι η ευδαιμονία, η ακόλουθη της εργασίας στεριώνει μόνο, όταν εργάζονται όλοι; Δεν πάει το μυαλό της γιατί μένουν άνεργοι συνάδερφοί της που είναι χρόνια στο χώρο, έχουν δουλέψει εκατομμύρια ώρες και δε θα προλάβουν ποτέ την εποχή του "απολαμβάνω τους κόπους μου";
Γιατί επισημαίνονται όλα αυτά; Για να ξαναλάμψει η αλήθεια που θέλει όλους εκείνους που επιλέγουν την κώφωση και την επιλεκτική όραση ως ασχημάτιστες, βαρετές, άνευ νεύρου και ορμής υπάρξεις..
