Ο Σαββόπουλος μ' αρέσει πολύ. Δεν υπάρχει τραγούδι του που να μην αγαπώ, δεν υπάρχει στίχος του που να μη βρίσκω σοφό και ξύπνιο. Όσο τον αγαπώ άλλο τόσο μου σπάει τα νεύρα. Και το παθαίνω ίσως γιατί πολλές φορές περιμένω από έναν πλήρη καλλιτέχνη να στύψει την πέτρα και στη ζωή. Βλακεία μου..
Γιατί να περιμένω; Και γιατί να τον εξαιρώ ως κάτι υπερδύναμο από τον υπόλοιπο κόσμο;
Επειδή χρησιμοποίησε αποτελεσματικά τη φαντασία του και τραγούδησε μαζί με άλλους εποχές και καιρούς που χωρίς αυτό το τραγούδι θα ξεχνούσε και η ιστορία;
«Στενοχωρήθηκα που έφυγε η ΔΗΜΑΡ απ' τη συγκυβέρνηση. Όχι μόνο επειδή δεν είναι να τους αφήνεις μόνους τους αυτούς τους δύο, αλλά και γιατί η Ελλάδα πάντα ελπίζει σε μια πραγματικά νέα Αριστερά, που στην κρίσιμη στιγμή να διαλέγει την ευθύνη της ζωής και όχι της ιδεολογίας της(..)." είπε στην "Ε".
Σχόλια:
1) Ας λέει ό,τι θέλει. Θα μας την σπάει. Θα τον κρίνουμε απ' το έργο του. Οφείλουμε να το κάνουμε αυτό.
2) Είναι πλέον ουτοπικό να ψάχνεις τον ρομαντικό καλλιτέχνη που συνδυάζει τραγούδι-ποίηση και ζωή..
3) Καμιά πολιτική τοποθέτηση του Σαββόπουλου δεν είναι να την παίρνεις στα σοβαρά. "Ήλιος κόκκινος ζεστός
φάνηκε στην κάμαρά μου..." και ανοιχτή υποστήριξη στον Γιωργάκη Παπανδρέου τότε που διεκδικούσε με
τον Βενιζέλο την προεδρία του ΠΑΣΟΚ.
4) Αν τα διαχρονικά μηνύματα του Αριστοφάνη μπορούν να μπλεχτούν με την αριστερά της ΔΗΜΑΡ τότε ζήτω
που καήκαμε. "Στεναχώρια" για ένα τέλειο δεκανίκι που έπαιξε τον πιο βρώμικο ρόλο συντηρώντας την
πολιτική της λιτότητας και όχι ανατρέποντάς την.
Δεν είμαι πια τόσο αφελής ώστε να τοποθετώ τους καλλιτέχνες σε υψηλότερο επίπεδο δυναμικής από τον υπόλοιπο κόσμο, απλά απορώ και θα ήθελα να ξέρω τι διεργασίες συντελούνται στο κεφάλι ενός ευφυή κατά τ' άλλα Νιόνιου, όταν παιδεύει μέχρι τελικής πτώσης τον Αριστοφάνη, όταν επικαιροποιεί μηνύματα που μας σηκώνουν την πέτσα ενώ παράλληλα λυπάται για τη ΔΗΜΑΡ...χμ χμ...
Στον "Πλούτο" το Σάββατο θα πάω και τις υπόλοιπες σκέψεις θα τις κάνω εκεί. Στην εξαγνιστική Επίδαυρο...
