Την αφορμή για την παρακάτω σκέψη μου την έδωσε η Όλια Λαζαρίδου, όταν διαβάζοντας κάτι που έγραψε, ναι διαπίστωσα ότι την εποχή του ριμέικ την τιμητική τους είχαν όλοι οι γεννηθέντες τη δεκαετία του '20 πλην του Χατζιδάκι. Όντως στο θέατρο ή τη σοβαρή τηλεόραση μια εμπεριστατωμένη αναφορά στη ζωή του Χατζιδάκι που θα μπορούσε σαφώς να δραματοποιηθεί, λείπει. Γιατί;
Μελίνα στη νιοστή ας πούμε. Παντού Μελίνα. Σε δρόμους, πλατείες και θέατρα. Σε βραβεία και μετρό και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς. Και μια "αναγκαία" πολυλογία για τον Χατζιδάκι να λείπει.
Ως εδώ η απορία μου. Την έχω την απάντηση στο τσεπάκι, δε χρειάζεται να πω τα ίδια.
Όσοι ξέφυγαν από το προβλέψιμο και είχαν μια ζούρλια στο μάτι που τους καθιστούσε ξεχωριστούς σε αυτή τη χώρα τιμούνται, όταν αλλάζει ο αιώνας. Στην εποχή τους μαζεύουν φτύσιμο και ξεφωνητό. Πεθαίνουν και λιγουλάκι αναγνωρίζονται γιατί είναι απόντες οπότε και δυο-τρεις αναγνωρίσεις δε βλάπτουν. Υποχωρεί για λίγο το "εγώ"...
Πόσο μας λείπει ο Μάνος Χατζιδάκις! Και σιγά η επισήμανσή μου..
Όση αδιαφορία και να έχει εισπράξει από τη χώρα για την οποία μόχθησε προκειμένου να την κρατήσει ξύπνια, ο Χατζιδάκις είναι πιο ψηλός απ' όλους. Και δεν έχει ανάγκη από τίποτα. Τα είχε φροντίσει όλα ο ίδιος..
Αλλά ρε παιδί μου αν δε σου βγαίνει, σε σένα μιλώ, σε σένα που φέρεις αέρα "συστημικού πολιτισμού", κάνε κάτι έστω και στα ψέματα..
Να ζήσουμε έστω και την ψευδαίσθηση.
Καλά δε βαρεθήκατε τόσο σιχτιριλίκι ρε;
