Δεν έχω ιδέα ποιος θα μείνει στη "σαθρή" του θέση από Σεπτέμβρη. Σε πλάνο μπροστά μπροστά υπάρχει και εκείνη η νεκρική ατάκα "Ξεχάστε το κράτος από Σεπτέμβρη.."
Φαντάζομαι τα πάντα στο ενδιάμεσο, μεταξύ Αχέροντα και Πύλης. Σχολείο με μισούς δασκάλους, χωρίς βιβλία και θέρμανση, με πεινασμένα παιδιά απολυμένων, παιδιά με άδεια χέρια και βλέμματα. Χωρίς διάθεση..
Ό,τι και να λες..
Οι μισοί απολυμένοι και οι άλλοι μισοί απλήρωτοι. Πάρε ένα ένα, ό,τι σου θυμίζει ανάσα. Σχολεία, Πανεπιστήμια, βιβλιοπωλεία, θέατρα, μουσεία, βιβλιοθήκες; Βαρέθηκα ν' ακούω για "κλείσιμο" και "λουκέτα". Και όταν λείπουν αυτά ακούω για μισθούς πείνας ή για παγώματα. Πώς γίναμε έτσι;..
Είναι κλισέ να ξαναπώ ότι "στόχος των κρατικών και παρακρατικών είναι πρώτα απ' όλα η παιδεία", άλλο τόσο κλισέ να ρωτήσω "ως πότε παλικάρια".
Ωστόσο θα οργανώσω το δικό μου αντάρτικο και αν η ιστορία με "βγάλει" Κασσάνδρα δε φταίω εγώ φταίει η Αρβελέρ που με παρέσυρε στο "μαθηματικά βέβαιό της: Δε θα υπάρχει κράτος τον Σεπτέμβρη".
Εγώ ήμουν πάντα αισιόδοξο παιδί. Χωρίς ενοχές. Δεν υπήρξα "συνδαιτυμόνας" στο ομαδικό "τσιμπούσι" των διεφθαρμένων , ποτέ.
