Δεν είμαι εγώ ούτε κανείς άλλος που θα πει ποια είναι η ιδανική χρονική στιγμή της αποχώρησης ενός καλλιτέχνη.
Η αποχώρηση θυμίζει απόσυρση παλιοσίδερων οπότε η υπόνοιά της κρύβει και μισή ανηθικότητα. Αλλά καμιά φορά στεναχωριέμαι να βλέπω ασυντήρητα σώματα και εξασθενημένες φωνές στη σκηνή. Και να συγκρίνω χωρίς να το θέλω εικόνες του παρελθόντος που ο ηθοποιός ή ο τραγουδιστής είχε ευρωστία και συγχρονισμό. Μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βρεθεί μια μέση λύση ώστε και ο ίδιος ο καλλιτέχνης να μη χάσει την ανάσα του, αλλά και ο κόσμος που συμμετέχει στο έργο του να μην υποφέρει από αυτό το πλαδαρό συναίσθημα της "λυποντροπής";
Δεν ξέρω την πηγή του "κακού". Ματαιοδοξία και ανασφάλεια; Πλεονεξία και εγωκεντρισμός; Δεν ξέρω. Ίσως να είμαι υπερβολική, αλλά από τότε που με θυμάμαι, με θυμάμαι ευθυγραμμισμένη με την άποψη που θέλει τους ανθρώπους μινιμαλιστές, αξιοπρεπείς και έξυπνους. Πρέπει να μπορείς σε κάθε εποχή να βρίσκεις μια θέση σε ένα καλό ξέφωτο όχι να ανακαινίζεις συνεχώς την αρχική σου θέση. Κάθε χρόνος και ένα καινούριο κομμάτι στο ψηφιδωτό.
Υπάρχουν τρόποι να μην υποστεί βλάβες το κατακτημένο με κόπο μέγεθος. Σίγουρα όμως με το να υπερέχει των ικανοτήτων η ανημποριά (σου) το έχασες το παιχνίδι. Και γίνεσαι παρά τις καλές σου προθέσεις φτηνό ρουχαλάκι σε περίοδο εκπτώσεων..
