Ένα "ΟΧΙ" όχι μόνο
με τη φωνή και τα νευρικά χέρια. Ένα "όχι" με το σώμα, τα μάτια και το βήμα σας να πείτε. Με ό, τι έχετε και δεν έχετε. Στο "λίγο" και την ψευτιά με τις αράχνες, στους κακούς ανθρώπους που παχαίνουν από αίμα σαν αυγουστιάτικα κουνούπια. Στην "τσίμα τσίμα" ζωή και το στενάχωρο περιθώριο, στο θέαμα που βλάπτει το οπτικό σας νεύρο, στο εύπεπτο διασκεδαστικό πρόγραμμα, στις καρακάξες. Στην επιβεβλημένη φτώχεια που πρέπει να φορέσουμε πάνω απ' τα κουρέλια μας. Στα βιβλία που κουτσουρεύονται, στην απόλυση που ευθύνεται για την επικράτηση του εφιάλτη. Όχι στα κωλόπαιδα με τις γραβάτες που σουλατσάρουν καρδαμωμένα ενώ εσύ σέρνεσαι.
Ένα όχι παχύ και βροντερό από όλους. Και όσοι δεν μπορούν να προφέρουν το δύστροπο "χι" ας το αντικαταστήσουν με το "κάπα" . "ΌΧΙ" Ή "ΟΚΙ".
Το καλοκαίρι. Νερό, πολύ νερό. Ένα ολόκληρο κομμάτι καρπούζι, μια αγκαλιά για την οποία κόπιασες, πολλή μουσική, η δύναμη της γλωσσικής απειρίας. Το θέατρο και οι άνθρωποί του.
Σας παρακαλώ αφήστε μας να τα ζήσουμε χωρίς τον πανικό του μελλοθάνατου.
Χρύσα Φωτοπούλου
