Το μέτριο και το συμπαθητικό
ευδοκιμεί στο εύκρατο κλίμα μας. Συγκεκριμένο είδος γλυκούλικου αμφίβιου. Ένα φυσικό ξανθό κορίτσι από τη φοιτητική μας γειτονιά παίζει στο Θέατρο του χαβαλέ. Πριν χρόνια έλεγε με πυγμή "Ποτέ"! Αμ δε! Ποτέ μη λες ποτέ. Η Ανάγκη, φίλε. Με κεφαλαίο γράμμα. Δεν ξέρω, αν θα εξουσιαζόμουν ποτέ από την Ανάγκη. Δεν ξέρω ούτε την αποθηρίωσή μου, ούτε τις εκπτώσεις στις ψηλές κορφές που αόρατα έχω τοποθετήσει. Η Γ. έγινε ξανθιά από τις γκρι ξανθιές. Άλλοτε χάριζε με το καλημέρα σας τα βιβλία που είχε "καταπιεί" από τη βιβλιοθήκη της. Με προφορική ανάλυση πριν την παράδοση. Γιατί ρε Γ.;
Παντού η θεσμοθετημένη ανθρώπινη νόρμα του σφιγμένου κοστουμιού. Τόσο όσο.
Επιβιώνει ο συμπαθητικός. Καίγεται ο παραπάνω. Από το δικό του κεντρί επειδή στην "αγέλη είναι μόνος", οπότε φωτίζεται η σήμανση της αυτοκαταστροφής.
Συμβιβασμός. Εύκολος σαν ένα πρόβλημα μαθηματικών στη δεύτερη τάξη του δημοτικού.
Το να επωμιστείς τα γδαρσίματα του αντάρτη είναι η μαγκιά.
Και θέλει γερά νεφρά.
Μέσα στο μέτριο βάλτο που μέτριοι άνθρωποι μας έριξαν η μόδα θέλει μέτριο κιτρινισμό και μπλέξιμο για να γελάσουμε το καταμεσήμερο.
Γνωστός καλός ηθοποιός κάθε εβδομάδα παλεύει με τη σύγχυση.
Ούτε τον Αύγουστο που το σκούξιμο των τζιτζικιών μειώνει τις αντιστάσεις, ούτε τότε δεν ξαποσταίνουν μέτρια ανθρωπάρια, σκυφτοί συντηρητές.
Χρύσα Φωτοπούλου
