Λίγο, ακόμη λιγότερο
και ακόμη πιο λίγο. Το ελάχιστο. Ακούς; Δεν μπορώ να φωνάξω, κρατάω καβάτζα γιατί έχω δει ως άλλη Κασσάνδρα αυτό που θα έρθει. Το ελάχιστο, η κατάργηση, η απόλυση, το μεσοδιάστημα, η μερική εργασία, η φτώχεια, η αναπτυσσόμενη φτώχεια, η απέραντη βλακεία που υψώνεται ως εξιδανικευμένη μοναδική λύση.
Μεθοδεύεται η κατάργηση της μουσικής και των εικαστικών μαθημάτων εν μέρει στο γυμνάσιο και εξ ολοκλήρου στο λύκειο. Η θεατρική αγωγή, άκουσε κανείς, αν θα έχει την μερική ισχύ που είχε;
Τι σημαίνει αυτό δε χρειάζεται να αναφέρω. Τι σημαίνει η σύμπτυξη και η γενικολογία, η κατάργηση και η απαξίωση βασικών πρώτων υλών για το μεγάλωμα του ανθρώπου. Με τόση βιασύνη δεν είχε μηδενιστεί τίποτα σε αυτή τη χώρα όσο αυτά τα τελευταία χρόνια.
Βιάζονται να προλάβουν. Βιάζονται να δείξουν ένα κλασικό μίσος για ό,τι συμβάλλει στην ελευθερία και κάνει τον άνθρωπο απαιτητικό και μεγαλόπνοο.
Τι θα γίνει με εμάς επιτέλους; Τι θα κάνουν οι χιλιάδες δάσκαλοι "πολιτισμού" από Σεπτέμβρη;
Ποιος θα μεριμνήσει για τα μικρά φιντάνια που ταίζονται με τσιγκουνιά και χυδαιότητα από ένα κωλοκράτος της ντροπής και της ήττας;
Φτου σας, ανθρωπάρια..
Χρύσα Φωτοπούλου
