Κάθε φορά που διαβάζω ή βλέπω τις Τρωάδες νιώθω τα γόνατά μου κομμένα και την καρδιά μου συνθλιμμένη χωρίς τύχη.
Σαν να τρέχει στο αίμα μου όλη η ιστορία σε φλεβίτσες μνήμης. Ό,τι μου κληροδότησαν οι χιλιάδες άνθρωποι που υπήρξαν πριν από μένα. Αλλά και το διαλυμένο παρόν μας. Πιο δυνατό από αυτό που υπήρξε πριν. Αυτό το παρόν, το αναίμακτο, αλλά επίπονο. Με την εκκωφαντική σιωπή των προκαθορισμένων τραγωδιών. Βλέπω τις Εκάβες στους δρόμους, ακούω την Ανδρομάχη, στριμώχνομαι μαζί με τα ξυπόλυτα παιδιά.
Τίποτα δε μου είναι ξένο. Και δε χρειάζομαι το παρελθόν. Έχω και εγώ, έχεις και εσύ, έχουμε και εμείς ένα σημάδι στο λαιμό, απόδειξη ότι δεν γλιτώνουμε. Το ξερίζωμα και το τίποτα μπορούν να γίνουν η σκιά στο φως που νόμιζες ότι σ' ακολουθούσε. Μια μικρή στιγμή αρκεί. Μην ψάξεις αριστερά ή δεξιά για υποψία θεού. Δεν υπάρχει κανείς για να αφαιρέσει τις αλυσίδες.
Πόλεμος. Βία. Μαύρο πριν και μετά. Τι ψάχνεις; Ελπίδα ή ένα χέρι; Ένα σάλεμα του μυαλού ώστε πανεύκολα να κάνεις το βήμα χωρίς να εξασφαλίσεις την ποιότητα του δρόμου. Το βήμα χωρίς να σου τάξει ο οποιοσδήποτε ότι το τέρμα θα σε βρει αρτιμελή.
Οι ήρωες των ποιητών σήκωσαν το κεφάλι ακόμη και αν ήξεραν ότι υπήρχε πιθανότητα να το χάσουν.
Οι ήρωες των ποιητών δεν υπήρξαν φρόνιμοι.
Οι ήρωες αυτοί είναι φτιαγμένοι από θνητούς.
Είναι άνθρωποι. Ας τους ψάξουμε ανάμεσα μας.
Όλα είναι πιθανά.
Χρύσα Φωτοπούλου
