Έμαθα ότι σε κάποιον από τους σταθμούς της περιοδείας του Κοινού λόγου ένας από τους υπεύθυνους πολιτισμού (γδουπ) ένιωσε δυσφορία μπροστά στο κομμουνιστικό, λέει, επιτελείο της παράστασης (βουλωμένο γράμμα διαβάζει;).Ο κόσμος πολύς και σοβαρός, καθηλωμένος στο υπέροχο κείμενο. Ο υπεύθυνος πολιτισμού (γδουπ) γυρνά την πλάτη και συνεχίζει ακάθεκτος τη δισκέτα των απανθρακωμένων λύκων. Τι λάθος μπορεί να ' γινε ρε αδερφέ και θες να τους κρεμάσεις όλους; Ποιοι είστε εσείς και ποιοι είμαστε εμείς; Υπάρχει ένα κομμάτι της ιστορίας που είναι απ' άκρη σ' άκρη ανθρώπινο. Και συνοψίζεται σε έννοιες όπως παλλικαριά, αυτοθυσία, θάνατος, ζωή, ξεριζωμός, αγώνας.
Τον ξέρω αυτόν τον άνθρωπο. Αν είναι να του αποδοθεί χαρακτηρισμός θα ' χει μπροστά το στερητικό 'α'. Τις προάλλες δανειζόταν την έκφραση ενός γλίτση (αυτή με το βερίκοκο) και με δυναμική θεού κραύγαζε για την ομοιογένεια που πρέπει να επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία ενώ τάχθηκε υπέρ της λιτότητας- πείνας με την δικαιολογία που έχει ο μέσος δεξιότατος Έλληνας. Σαν το σκυλί στ' αμπέλι ο πολιτισμός.
Όση ημιμάθεια και να χουν, όσο κενοι και να φαίνονται ποζάροντας με το δήθεν σταριλίκι του "τοπικού παράγοντα", πάντα θα ψάχνουν να αυτοπροσδιοριστούν μέσω της σημαντικής τέχνης.Το πρόβλημά τους και η αδυναμία τους, περιγράφεται απόλυτα από το στίχο του Μάνου Ελευθερίου στη δίκοπη ζωή:"δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε, γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές".
Χάθηκε και η μακρόνησος που ήταν τα πράγματα ξεκάθαρα. Από δω οι δεσμοφύλακες από εκεί οι "ένοχοι".
Χρύσα Φωτοπούλου
