Σήμερα ξύπνησα κεφάτη. Με ολόκληρη πίστη και μια επιθυμία-σίφουνα να γράψω ένα σύντομο θεατρικό κείμενο.( Όποιος γελάσει θα το καταλάβω.) Σύντομο. Ίσως έναν μονόλογο. Ίσως κάποιο διήγημα που κάποιος θα το κάνει παράσταση. Δε φταίω, αλλά "θρασύτατη" με έκανες εσύ. Που γράφεις ασύδοτα τις ώρες που προσπαθείς να κοιμηθείς και φτιάχνεις φράσεις που τρίζουν από μεταμοντερνικό παράλογο. Χαζομάρες. Από αυτές που γεννούν οι φυγές από την πραγματικότητα. Οι φυγές του κακομαθημένου.Και μένα που δεν είμαι ελίτ, ούτε χαζή και με διάθεση να συμμεριστώ τη σκέψη σου με κάνεις λιώμα, με εξοντώνεις.
Προσπαθώ να σε παρακολουθήσω. Δεν μπορώ. Θέλω να τσιρίξω. Ντρέπομαι. Θέλω να φύγω. Πουθενά έξοδος. Ντρέπομαι να διασχίσω "τόσο δρόμο". Θα πρέπει να περάσω μπροστά από τους ηθοποιούς και ντρέπομαι. Πρέπει να μείνω ήσυχη μέχρι η παράσταση να τελειώσει. Και μέχρι να τελειώσει θα διογκώνω στο νου μου την καινούρια μου επιθυμία να γράψω ένα κείμενο που κάποιος θα το ερωτευτεί και θα το ζωντανέψει. Δε θα γράψω βλακείες, δε θα γράψω τίποτα που να αφορά μόνο εμένα και το γάτο μου, δε θα τα κάνω λίμπα με το όνειρο και τη χαρωπή ελπίδα, με μέτρο. Δεν έχω το παραμικρό "μέσον", να σου πω. Όποιος κάνει το κειμενάκι μου παράσταση θα σημαίνει ότι θα το έχει ερωτευτεί αληθινά. Το κείμενο. Όχι εμένα.
Χρύσα Φωτοπούλου
