Όταν πήγαινα εγώ δημοτικό, το βιβλίο της "Μελέτης" στη Δ' τάξη είχε εξώφυλλο την υδρόγειο να την αγκαλιάζουν όλα τα παιδιά της γης. Αν θυμάμαι καλά, στην πρώτη σελίδα πάνω-πάνω υπήρχαν τα λόγια του Ρίτσου "Αν όλα τα παιδιά της γης δίναν γερά τα χέρια, κορίτσια, αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό, ο κύκλος θα γινότανε ακόμα πιο μεγάλος και ολόκληρη τη γη μας θα αγκάλιαζε θαρρώ". Έχω ακόμη στο νου μου τους συμμαθητές μου που μουτζούρωναν τα "μαυράκια" και τα "κινεζάκια". Είναι οι ίδιοι που, όταν μεγαλώσαμε, πήραν το σχήμα του τακτοποιημένου ανθρωπίσκου με τα υποκοριστικά αισθήματα. Απέναντί μας.
Γεννήθηκα υγιής, αλλά η υγεία μου θωρακίστηκε από τις εικόνες που σήμαιναν τα όρια του κόσμου μου. Ο μπαμπάς μου έπαιρνε με ιδιαίτερο τρόπο αγκαλιά όλα τα παιδιά της γης. Τα σήκωνε ψηλά, τα πετούσε στον αέρα και αυτά φώναζαν "πάλι, πάλι". Σε αστραπιαίο χρόνο φτάνω στη στιγμή του χθες. Τι ωραία εικόνα.
Διάβασα ότι την Κυριακή που πέρασε, στον Άγιο Παντελεήμονα της Αθήνας που είχε γεμίσει παιδιά βρέθηκαν οι αλητάμπουρες-Ελληνολάγνοι με σκοπό να αναχαιτίσουν την προσπάθεια του Θεάτρου του Νέου Κόσμου να συμμετάσχει στις αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές δράσεις.
Δε θα ξαναναφερθώ στην φύση τους που ζέχνει από την μπόχα. Αυτά τα ξέρουν και οι πέτρες. Θα χαρίσω όμως μια ευχή ίδιας δυναμικής με την κατάρα. Προσέχτε όλοι και ειδικά εσείς που μεγαλώνετε παιδιά. Αν αισθάνεστε ότι σας γυροφέρνουν συμπτώματα φασιστικής γρίπης απομακρυνθείτε για όσο χρειάζεται και από τα παιδιά σας και από χώρους που ο αέρας μυρίζει ακόμη πεύκο. Σας ααρακαλώ...
Και σεις ρε χρυσογούρουνα με τόσο ήλιο την Κυριακή πού βρήκατε τα κουράγια να ξεροσταλιάσετε στην Πλατείτσα με στραβωμένη μούρη και ακονισμένο γιαταγάνι;
Ανεβάζω παλμούς.
