Δευτερότριτα είμαι ηθοποιός. Από την Τετάρτη μέχρι την Κυριακή είμαι μισός άνθρωπος, μισός εχθρός του εαυτού μου. Βαριέμαι να μην ξέρω τι και πώς. Στη σύμπτυξη του ελεύθερου χρόνου να απελευθερώνω το καταπιεσμένο μου άγχος και να δίνω χαστούκια στον φόβο επειδή δεν κολλάνε πια τα κομμάτια μου. Δε με σκορπίζει τίποτα όσο η χαμένη βεβαιότητα. Η χαμένη τάξη. Η χαμένη αλληλουχία. Η χαμένη κανονικότητα στην ανθρώπινη καθημερινότητα. Οι ώρες που χάνονται στην προετοιμασία της επόμενης επιβίωσης. Θα με πεις λαϊκιστή και μελούρα. Δεν αναφέρω τίποτα καινούριο. Δεν είμαι κάτι ξεχωριστό. Εσύ τουλάχιστον δουλεύεις θα μου πεις. Κοίτα γύρω σου παραλυσία, θα μου πεις. Δεν έχω καμία διάθεση να θέσω κόκκινες επισημάνσεις στους καιρούς που διανύουμε θα σου πω. Μια σύνοψη κάνω. Συνοψίζω το θόρυβο της ζωής μου, του μέσου ανθρώπου με τη μεσαία ζωή. Έτσι. Πες ότι κρατάω ημερολόγιο. Το συνήθιζα. Το συνηθίζω.
Δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα από τα ουσιώδη. Είναι λίγα και περνούν γρήγορα. Καταναλώνω χρόνο στο πριν και το μετά τους. Είμαι ένας γρήγορος και κουρασμένος διεκπεραιωτής. Και εμένα πρέπει να πιστέψεις. Γιατί είμαι μια ανάσα από τους πολλούς. Δεν είμαι πουθενά παρών ούτε καν στις ψευδαισθήσεις μου. Για το καλοκαίρι ίσως μου πουν "μας κάνεις, έλα να δουλέψεις", ίσως δε μου πουν τίποτα. Σε κάθε πρίπτωση εγώ κάτι πρέπει να κάνω. Θα είμαι στο μικρό καφέ στην πλατεία Βαρνάβα και θα φτιάχνω γρήγορα ροφήματα. Και όλα καλά μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι "χάθηκε και αυτό το ηλιοβασίλεμα".
ΥΓ. Δεν είμαι απαισιόδοξος, ο κόσμος αυτής της ώρας είναι απαίσιος.
(Φωτογραφία: Ξένη Φ.)
