Ένα αγόρι κάπου στα 15, το προηγούμενο Σάββατο, ζωγράφιζε με μαύρο μαρκαδόρο το πρόσωπο της. Αυτή είναι μια φιγούρα κατευθείαν από τα 7 θαύματα του φώτοσοπ που σε αρκετές στάσεις λεωφορείων του κέντρου "χαμογελά" στα πολυκαιριασμένα σκουπίδια και τα αγχωμένα σώματα που περιμένουν λεωφορεία, τρόλεϊ, τον φίλο τους, τη φίλη τους, κάποιον, κάτι..
Αυτό το αγόρι με τα σγουρά κόκκινα μαλλιά (Μήτσο τον φώναξε ο φίλος του: "Μήτσοο, τι κάνεις ρε μαλάκα!") αντέδρασε. Από σεβασμό στην προσωπική του αισθητική. Σοβαρότατο και προσηλωμένο ζωγράφιζε παραμορφωτικά τετραγωνάκια στο από χρόνια παραμορφωμένο πρόσωπο μιας γυναίκας που πάσχει από χρόνιο, πανικόβλητο ματαιόδοξο.
Θυμήθηκα τη φράση του Λ.Λ "σε λίγο θα χρειάζονται γιατροί να τις επαναφέρουν στην προ ρυτίδων κατάσταση". Πόσο τους σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους και η ψυχή μου πιάνεται. Που πρέπει να υπο-δυθούν και είναι ολόιδιοι παντού αφού το μέρος απ' τον λαιμό και πάνω είναι σαν τεντωμένο σεντόνι. Μερεμέτι, μερέτι πάνω στο προηγούμενο παλιό γίνεται η φατσούλα απωθητική και σαν σκιάχτρο που σκιάζει όποιον έχει την καλή θέληση να σταθεί απέναντί της (της φατσούλας). Εμένα με καταθλίβει η συντήρηση σε όλο της το εννοιολογικό φάσμα, με καταθλίβει το πρόσωπο που έχει τραβήξει προς τα πίσω τα χρόνια που πέρασαν. Οι "περιορισμένες" κινήσεις πάνω στη σκηνή για να μη χαλάσει η εικόνα. Λύπηση.
Κυρίες μου (και κάποιοι κύριοι), προς θεού, μην το πάρετε στραβά. Και εγώ αγαπάω την ομορφιά, την αρμονία, αν θες. Κάντε ό,τι άλλο εκτός από το να γίνετε όλες "πρωτοξάδερφες": με δόντια σε μαρμαρίσιο λευκό, μάτια στ' αυτιά και μάγουλα σαν να γεννηθήκατε με παραπανίσια οστά στο πρόσωπο. Πλιζ. Και όσοι είστε της θεατρικής σκηνής και απ' αυτούς που "σαν γνήσιοι θεατρίνοι" την εγκαταλείπουν λίγα λεπτά πριν τον παράδεισο μη γίνεστε το θέαμα που φέρνει οίκτο. Κρίμα είναι. Κρίμα και για τις αδιαφιλονίκητες προσωπικότητες που ενσαρκώνετε.
