Όχι. Δεν πάει έτσι. Δε σου προσθέτει εξουσία ότι κάλεσες κάποιους "για να τους ακούσεις", "για να δεις, αν σου κάνουν". Δεν είσαι το κυρίαρχο κέντρο. Δεν είσαι κάτι περισσότερο. Τους έχεις ανάγκη, όσο σε έχουν και αυτοί. Δεν κατάλαβα ποτέ το κάλεσμα που τα 'χει όλα και μετά τα "όλα" δεν έρχεται τίποτα. Εννοώ δεν έρχεται ούτε καν η ανθρώπινη απάντηση "σ' ευχαριστούμε πολύ, ίσως μια άλλη φορά". Ηλεκτροσόκ στην εφιαλτική αναμονή εκείνου που ελπίζει.
Ο Ν. πήγε σε μια οντισιόν. Ο Ν. δεν είναι παιδάκι που δεν μπορεί να ρεγουλάρει τη λαχτάρα του. Ο Ν. είναι κανονικός άνθρωπος και έχει διανύσει ήδη χιλιόμετρα. Ένα ολόκληρο Σάββατο πέρασε να κάνει ό,τι του ζήτησαν. Και μετά σιωπή. Και μετά το λογικό συμπέρασμα. Κάποιοι νομίζουν σ' αυτή τη δουλειά ότι μπορούν να υπάρξουν και χωρίς τους ανθρώπους-εργαλεία-χρώματα. Και πιάνουν μια απογειωμένη θεσάρα στη δική τους πραγματικότητα. Τι ωραία να υπήρχε συν-εννόηση παντού. Να υπήρχε εκείνη η αλληλοεκτίμηση που έχουν οι συνοδοιπόροι.
Οι ισχυροί που αυτόματα ορίζουν τον "αδύναμο όχλο τους".
Τι κακή φάρα οι ισχυροί! Αποδιοργανώνουν μέχρι και τη φορά της γης..και τη φόρα των ονειροπόλων.
