Σε λίγο θα παρακαλάμε για λίγη κλασικότητα. Ένα "ως εδώ" ν' ακουστεί για όλη αυτή τη συνεχή, "απρόσμενη μοντερνιά". Ταλανισμένοι σκηνοθέτες να πουν κάτι που δεν έχει ειπωθεί τραβώντας από τα μεταφορικά μαλλιά το κείμενο, το υπερκείμενο. Όλα.
Σαν να σκιάζει τα πάντα ένας τρεμουλιαστός φόβος. "Αν δε φυσήξει κανοτόμος αέρας", όλα θα χαθούν στα ασφυκτικά όρια του συντηρητισμού και της γραφικότητας. Και αγνοούν στο μεταξύ ότι όλη αυτή η μάχη για διαφοροποίηση τους στέλνει στο ταμπούρι των γραφικών με τη μία. Έτσι συμβαίνει και έτσι θα συμβαίνει. Σε όλα. Όταν η απόσταση από την ουσία γίνεται απόσταση δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων οι επιμένοντες διαφορετικοί χωνεύονται πανεύκολα από τον ωραιότατο μάτσο των εμβληματικών δήθεν.
Αυτών των αγχωμένων ανθρώπων που το κενό μεταξύ πραγματικότητας και θολού τοπίου ονομάζουν "εμείς και ο κόσμος μας".
