Δεν ήξερα ότι το θέατρο "Αθήναιον" που βλέπω κάθε φορά που περνώ από την Πατησίων είναι το πιο παλιό θέατρο που υπάρχει στην πόλη, εγκαινιασμένο το 1895.
Δε με βοηθάει η τωρινή του εικόνα, το καταπίνουν τα διπλανά και παραδιπλανά του κτίρια. Ένα θερινό θεατράκι που δεν ενδιαφέθηκε κανείς να διαφυλάξει τη σημασία του ούτε για την τιμή όσων φιλοξένησε τόσα και τόσα καλοκαίρια. Εκεί δεν πρωτοανέβηκε το "Μεγάλο μας τσίρκο"; Εκεί δεν ανέβηκε η πρώτη επιθεώρηση στην Αθήνα, το «Λίγο απ’ όλα» του Μίκιου Λάμπρου, το 1894; Δεν είναι δύσκολο να έχεις μνήμη και ευαισθησία δύσκολο είναι να μπορείς να αντιληφθείς το σκηνικό της παρακμής, όταν όλοι μιλούν για ανάπτυξη.
Με ξεκουφαίνουν οι φωνές των ανθρώπων που έζησαν την ακμή του καλοκαιριού κάθε φορά που περνώ από κει. Απέναντι πωλούνται φτηνοί καφέδες. Κάποιος κάθε πρωί σκουπίζει το πεζοδρόμιο. Πόσοι από τους περαστικούς ξέρουν τι και πώς;
Οι του πολιτισμού θα κρίνονται με βάση τον αριθμό των "κουφαριών" που στοιβάζουν δίπλα τους όσο κρατάει η θητεία τους. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει Καιάδας...
(Πηγή φωτογραφίας: Από το βιβλίο του Χαρίλαου Πατέρα)
