Διάβασα σε ένα ρεπορτάζ της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη στην "Ε" για τα φετινά Επιδαύρια το εξής:
«Ο κόσμος είναι στα κάγκελα. Δεν τολμάς να τους πεις κουβέντα», επισημαίνει υπάλληλος με πολύχρονη εμπειρία απ' τα Επιδαύρια. «Στο πρόσωπο των ανθρώπων του Φεστιβάλ ήταν σαν να έβλεπαν τον Αντώνη Σαμαρά. Δεν τολμούσες να τους πεις κουβέντα και εξεγείρονταν».
Είναι φαινόμενο εντονότατο. Είναι ολοφάνερο ότι οι άνθρωποι βλέπουν παντού τους υπεύθυνους της στέρησης. Η πιο αντικειμενική αντικειμενικότητα:Τα σπαραλιασμένα οικονομικά του μέσου ανθρώπου που άλλοτε είχε τη δυνατότητα να καλύψει τα έξοδα της ψυχαγωγίας του. Υπάρχουν υπαίτιοι συγκεκριμένοι. Όταν σε πνίγει το γαμώτο, όλοι γίνονται κλώνοι των φταιχτών.
Το είδα και στην επαρχία. Μια αργοκίνητη ουρά στα ταμεία από τα συνεχή παράπονα των θεατών. Δικαιλογημένα. Το φθηνότερο εισιτήριο 15 ευρώ. Δίκιο και οι μεν, δίκιο και οι δε.
Με κοινό τόπο το πετσοκόψιμο.
Είναι ανυπόφορο να μην μπορείς. Γενικά να μην μπορείς.
Πενταμελής οικογένεια: "Θα πας εσύ με τη Δ. εμείς θα μείνουμε εδώ και θα μας πείτε μετά τι είδατε".
Το είδα και αυτό.
(Φωτογραφία: Θωμάς Αρσένης)
