Ξέρω πολλούς ανθρώπους που δεν διαπραγματεύονται καν να περάσουν τα σύνορα μιας δύσπεπτης πραγματικότητας -εκπίπτοντας- για να ζήσουν. Αυτό το "για τα λεφτά" το έκανα, "για τα λεφτά" το κάνω, εδώ μου κάθεται. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος κανόνας, άρα ούτε συγκεκριμένοι παραβάτες.
Μόνο συμπεράσματα μπορούν να βγουν.
Τι κάνει ο άνθρωπος ανάλογα με την ηλικία του, τις εμπειρίες του, τις σταθερές του, την επιμονή και τα θέλω του. Βλέπω με μεγάλη συμπάθεια και νοιάξιμο τον ηθοποιό που θα δουλέψει 8 με 5 το απόγευμα σερβίροντας, κουβαλώντας, χτυπώντας κουμπιά ταμειακής από τον ηθοποιό που γι' αυτά τα κάμποσα λεφτά θα κάνει κάτι που δεν του αρέσει μεν, δεν του ταιριάζει, "αλλά, δε βαριέσαι. Η επιβίωση".
Οι -το πρωί-απόγευμα-βράδυ σερβιτόροι- όμως έχουν ακόμη την αγωνία και τη δύναμη αυτού που περιμένει. Του ερωτευμένου, δηλαδή.
Και εγώ είμαι μ' αυτούς.
Η Σ. γράφει ποιήματα, όταν δεν πουλάει τσάγια κα βοτάνια στους "Δρόμους του τσαγιού". Κάτω από τις αποδείξεις όμως κρύβονται όλες οι επόμενες λέξεις.
Venceremos. Όχι για τα λεφτά. Μόνο για τον καλό καιρό.
Χρύσα Φ.
