Είναι ανεπίκαιρη η γκρίνια μου, το ξέρω! Τόση εορταστική λουλουδόσκονη πάνω
απ’ τη μικρή μας χώρα και εγώ να μην ξεφωνίσω τα χούγια μου ούτε για αστείο! Δεν μπορώ όμως να μένω άναυδη μπροστά στους αρκετούς πια "πολυπράγμονες καλλιτέχνες" που σέρνουν μια αρμαθιά ιδιότητες και στήνουν παραστάσεις περιμένοντας να συσπειρώσουν κόσμο και κοσμάκη γιατί υποτίθεται «μιλούν» στην καρδιά του «κοσμάκη». Και ο υποκοριστικός «κοσμάκης» πάλι θα αντιδράσει στα "μεθεόρτια". Μέχρι να αντιληφθεί τη χαμηλή στάθμη χαρίζει αφειδώς το πράσινο φως. Το σκηνικό πασίγνωστο. Ξέρεις, τώρα κωμικοί κλαυθμοί –ένεκα οικονομικής κρίσεως-, επιδερμικές αναλυσούλες –γιατί φτάσαμε ως εδώ;- και τα λοιπά και τα λοιπά. Δεν αρκούνται στις χιλιάδες διαχρονικές κλασικότητες που έτσι και αλλιώς έχουν ένα αδιαφιλονίκητο ύψος κάθονται και γράφουν, σκηνοθετούν και παίζουν σαν ευλογημένοι νικητές των Μεγάλων Διονυσίων. Φέτος, κύριοι δεν πήρατε χαμπάρι ότι έχει εξαντληθεί ο μέγας Μπρεχτ στην «κατοχική» Αθήνα;. Μεριάστε και σεις, για να περάσουν οι κερδισμένοι.
Και για να γίνω στην κατακλείδα μου συγκεκριμένη, αναφέρομαι στην περίπτωση Αθερίδη και το έργο του «Άγρια Δύση» που διεκδικεί μια θέση στον ήλιο και απορεί ακόμη και ο… ήλιος!
ΧΡΥΣΑ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
"Άγρια Δύση"
Κωμωδία του Θοδωρή Αθερίδη
Σκηνοθεσία: Θ. Αθερίδης
Ερμηνεύουν: Θ. Αθερίδης, Ρ. Λουιζίδου, Λ. Ελευθερίου, Τζ. Θεωνά. Σκην.: Μ. Φιλίππου. Κοστ.: Ν. Παναγιώτου. Φωτ.: Χρ. Τζιόγκας.
