Το δελτίο τύπου γράφει 21:00, γράφει 21:15, γράφει 20:00, γράφει 18:15. Σκοτώνεσαι για να είσαι στο θέατρο ένα τέταρτο νωρίτερα. Και; Σιγά το κατόρθωμα.
Συνομιλείς με τον άνθρωπο που σου δίνει το εισιτήριο. Στο ριπίτ η γλώσσα του: "σε δέκα λεπτά, ευχαριστώ. Σε δέκα λεπτάκια, ξανά ευχαριστώ".Την ώρα που νομίζεις για ώρα έναρξης ξέχνα την. Κάποιους περιμένουν πάντα, κάποιοι έχουν προ-κρατήσει τις θέσεις τους και είναι φύσει και θέσει αργοπορημένοι. Από στυλ. Στο ταμείο τους συμμερίζονται και τους περιμένουν. Και η ώρα περνάει..
Και αν δεν είναι Παρασκευή, Σάββατο ή Κυριακή, το Μετρό "πάει νωρίς για ύπνο". Η λύση είναι το ταξί στη γωνία. Και άγχη και αγωνίες. Και κάπως η παράσταση περνά σε δεύτερη μοίρα. Αν σου σπάσουν τα νεύρα..πού όρεξη..
Μια χαρά εκφωνούνται οι οδηγίες με τα "μην" και τα "απαγορεύεται". Όχι φωτογραφίες, όχι κινητά ανοιχτά κτλ. Οι ίδιοι όμως δεν πειράζει, αν παρατυπήσουν. Αυτοσυγχωρούνται.
Και δεν είναι γκρίνια για ψύλλου πήδημα, το ξέρετε φαντάζομαι.
Ο χρόνος είναι χρήμα και ρε γαμώτο ούτε το ένα ούτε το άλλο υπάρχουν. Κάντε κάτι.
Χ. Φ
