Ήταν μια μέρα μετά το μακελειό στο Παρίσι, που είδα αυτό το αριστουργηματικό έργο του Σαρτρ στο θέατρο Άλμα με πρωταγωνίστρια την Άννα Φόνσου.
Το έργο, ένας ύμνος εναντίον του ρατσισμού, πιο επίκαιρο απο ποτέ, ανεβαίνει μια εποχή όπου ο κόσμος μοιάζει να έχει παραδοθεί στην τρέλα και την αυθαιρεσία. Τους ανθρώπους του τρίτου κόσμου, κατά τη γνώμη μου, όπως τους αφροαμερικανούς, τους Ασιάτες, τους Μουσουλμάνους, ο «δυτικός άνθρωπος» στην μεγάλη πλειοψηφία τους αντιμετωπίζει ή ως τρομοκράτες ή ως πεινασμένους..
Η Λίζι στην συγκεκριμένη ιστορία είναι μια πόρνη που αντιμετωπίζεται από την κυρίαρχη τάξη του αμερικανικού νότου ως άτομο του περιθωρίου, αρκετά χρήσιμο για να εξυπηρετήσει το σύστημα και αρκετά τιποτένιο αν δεν υπακούσει σε οδηγίες της εξουσίας.
Της ζητάνε να ψευδομαρτηρήσει στέλνοντας έναν έγχρωμο σε μαρτυρικό θάνατο. Άλλωστε η ζωή ενός νέγρου θεωρείται κάτι λιγότερο απο το τίποτα για την πολιτεία. Εκείνη μπαίνει σε μια συνειδησιακή τρικυμία. Επιθυμεί την δικαιοσύνη. Είναι πόρνη όμως, πράγμα που σημάινει αρκετά «χρήσιμη ως εργαλείο» αλλά και εξαιρετικά ανυπόληπτη από την κοινωνία των συνήθων υπόπτων που ασκούν εξουσία. Η ψυχολογική βία, ο εκβιασμός και ο τρόμος που μεθοδευμένα της ασκούν είναι αδυσώπητος.
Κάθε φράση των διαλόγων στην σκηνή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως τίτλος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να χαρακτηρίσει, τόσο τον φόβο όσο και την συνειδησιακή πάλη, την τεράστια σύγκρουση δηλαδή μεταξύ κατεστημένων αρχών και στερεοτύπων που ακρωτηριάζουν τα συναισθήματα και οδηγούν ...στην τρέλα ή στον θάνατο.
Καταρχήν χίλια συγχαρητήρια στην Άννα Φόνσου τόσο για την επιλογή του συγκεκριμένου έργου αυτή την εποχή, αλλά και για την διαρκή προσπάθειά της να δίνει χώρο σε ηθοποιούς που ζούνε στο «Σπίτι του Ηθοποιού» να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Το γράφω αυτό γιατί η Φόνσου, με την τρέλα της και την επιμονή της, έχει καταφέρει αυτό που είναι ζηλευτό για κάθε επαγγελματικό κλάδο που υποφέρει. «Το Σπίτι του Ηθοποιού» είναι μια ιδεολογία, η οποία δίνει και πρακτική αλλά και ουσιαστική λύση σ’ έναν κλάδο που απαρτίζεται απο πολλούς μαγικούς ανθρώπους και που η ανεργία φτάνει σε ποσοστό 92 %.
Να πάτε να δείτε το έργο γιατί και θα σας συναρπάσουν ερμηνείες όπως του Αργύρη Γκαγκάνη, στον ρόλο του γερουσιατή Κλαρκ, της Ελένης Ροδά, της Άννας ως Λίζι, η οποία κυριολεκτικά δίνει το 150% της ενέργειάς της πάνω στην σκηνή. Πολύ καλός ο Αλεξ Κρητικός στον ρόλο του νέγρου, αλλά, κατά τη γνώμη μου, επειδή τον είχα δει και στο παρελθόν στο «Εμένα φοβάμαι», μπορεί ακόμη καλύτερα. Το σπουδαίο είναι ότι ταλαντούχα άτομα που ζούνε στο Σπίτι του Ηθοποιού πλαισιώνουν την συγκεκριμένη παράσταση. Σπουδαία η προσφορά της Φόνσου, μια προσφορά που την αναδεικνύει στον χώρο ως μια οραματίστρια που θα μπορούσε, έχοντας εξασφαλίσει μια ποιότητα ζωής ασφαλή, να μην έχει διαθέσει όλη της την ενέργεια σ' έναν σκοπό: Να προστατεύει δηλαδή τους ανήμπορους υπηρέτες της τέχνης και να επιχειρεί σ’ εναν κόσμο που οι λέξεις συμπόνια και αλληλεγγύη χρησιμοποιούνται μόνο ως άλλοθι τις περισσότερες φορές της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Μπράβο Άννα !
Ακούστε όσα λέει η Άννα Φόνσου και για το συγκεκριμένο έργο αλλά και για τα όσα γίνονται στο «Σπίτι του Ηθοποιού».
Νανά Παλαιτσάκη
Πηγή: Provocateur
